Pelotonvulling zijn, daar past Gunnewijk voor
· leestijd 3 minuten Sport(door Mark de Rooij)
ZWOLLE - ?Het spelletje vind ik gewoon hartstikke mooi en dat blijft mooi, maar ik wil er aan mee doen. Het is niet leuk als er veel met jou gespeeld wordt.?
Natuurlijk had Loes Gunnewijk, die begin juni aankondigde per direct een punt te zetten achter haar wielerloopbaan, graag nog een keer op de Champs Élysées gereden. Vorig jaar moest ze de Touretappe voor vrouwen immers ook al aan zich voorbij laten gaan. Met een arm in een mitella, en pijn in het hart, keek ze toen op tv naar haar collega-rensters. ?De week ervoor brak ik mijn schouder. Dat was een grote teleurstelling. Dit jaar heb ik er wel vrede mee, maar vorig jaar vond ik het echt heel moeilijk. TV Oost was erbij om te kijken hoe ik naar die etappe keek. Met pijn in m'n hart en tranen in m'n ogen. Dat was pittig.? Dit jaar zit Loes Gunnewijk (35) weer voor de buis, als wielerpensionado die terugkijkt op een carrière waar ze naar eigen zeggen het maximale uit heeft gehaald. ?Vijftien jaar geleden had ik echt niet gedacht dat ik hier nou zou zitten met jou te praten over mijn topsportcarrière. Ik wist wel dat ik hard kon fietsen, maar dat ik dit allemaal bereikt heb. Nee, dat had ik niet verwacht. Dat is denk gewoon een droom. Daar heb ik nooit zo over nagedacht eigenlijk. Je bent gewoon altijd bezig je grenzen te verleggen en die zijn best ver opgerekt.?
De liefde voor het wielrennen zat er niet heel vroeg in bij Gunnewijk, geboren in Groenlo, op haar tiende verhuisd naar Rekken en sinds het begin van haar CALO-studie (2001) woonachtig in Zwolle. In haar tienerjaren was ze een fanatiek schaatster totdat ze werd gevraagd om ook eens een rondje te fietsen. Ze bleek er aanleg voor te hebben. Gunnewijk groeide van een talentvolle renster snel door naar de nationale top, waar ze vooral furore maakte als tijdrijdster en als iemand die een neusje had voor de juiste ontsnapping. Niet iemand die veel prijzen won, maar wel een erkend en gerespecteerd hardrijdster.
?Je bent eerst bezig met: ?wat kan ik in een peloton?' Op een gegeven moment hou je je meer met tactiek bezig. Het vrouwenwielrennen zat ook in de lift. Werd steeds belangrijker om een goede ploeg te hebben. De laatste jaren heb ik me ontwikkeld als koerskapitein. Dat is weer heel anders. Je bent soms meer pedagogisch bezig en je moet jezelf kunnen opofferen. Maar één ding verandert niet. Je blijft gewoon de passie hebben. Fietsen stond altijd op één.?
Gunnewijk kijkt met heel veel trots terug op haar wielerloopbaan. ?Het is een heel mooie periode geweest die ik voor geen goud had willen missen. Met heel veel hoogtepunten en een paar dieptepunten. Moeilijkst is als je geblesseerd bent. Dat je niet kunt doen wat je wilt doen. Dat is voor elk mens lastig. Als topsporter is dat helemaal frustrerend. Dan wordt je geduld echt op de proef gesteld. Niet geselecteerd worden voor een WK is ook heel lastig.? Gunnewijk kan niet één moment aan wijzen als hoogtepunt. ?De Spelen natuurlijk, mijn Nederlandse titels. Als het volkslied voor je gespeeld wordt, dat is geweldig. Maar ook de winst in Omloop het Nieuwsblad, mijn hele Orica-tijd. Een tijdrit in de Giro. Een klein criterium na een langdurige blessure is ook bijzonder omdat je dan zoiets hebt van ?yes het zit er nog in'.?
Alles nog één keer rijden, dat was het idee toen ze eind vorig jaar aankondigde nog een seizoen door te gaan. Halverwege dit jaar besloot ze haar pensioen te vervroegen. ?Het hele voorjaar liep niet zoals ik gehoopt en gewenst had. De schouder kostte me gewoon te veel energie. Ik kon niet meer doen wat ik wou doen en ik had niet het idee dat ik terug zou kunnen komen op mijn oude niveau. De schouder houdt het goed voor huis-, tuin- en keukengebruik, maar niet voor topsport. Je vraagt het maximale van je lijf en dat wil niet meer. Waar je voorheen de waaier opzette eigenlijk, zit je nu in de tweede waaier. Dat frustreert, dat is gewoon lastig. Op een gegeven moment had ik zoiets van: ?of ik moet m'n doelstellingen aanpassen of ik stop ermee'. Doelstellingen aanpassen wil ik niet, kan ik ook niet en dan blijft er eigenlijk maar één ding over. Met alle respect, maar alleen pelotonvulling. Daar doe ik het niet voor. Het spelletje vind ik gewoon hartstikke mooi en dat blijft mooi, maar ik wil er aan mee doen. Het is niet leuk als er veel met jou gespeeld wordt. Dan merk je ook hoe bijzonder het al die tijd is geweest, dat je zo lang op hoog niveau gefietst hebt.?
