Overvloed omarmen op Keltisch oogstfeest zonder valse romantiek

ZWOLLE - Overvloed. Met alle negatieve berichten in de media zou je bijna vergeten wat de natuur ons allemaal schenkt. Het Keltische oogstfeest Lughnasadh herinnert mensen daaraan. En laat hen ontsnappen aan de hectiek van de dag. Zonder valse romantiek. Want hoewel het oogstfeest -dat op 1 augustus werd gevierd op de biologische schapenboerderij Soeslo aan de Heinoseweg- teruggrijpt op de voor-christelijke Keltische traditie, staan de feestvierders met hun beide benen op de grond in 2012 legt initiator Wil Koolhof uit. ?Het gaat er om dat je contact maakt met de natuur, de grond onder je voeten voelt en een stuk levensvreugde ervaart. Wij maken deel uit van de natuur en haar cycli van de jaargetijden, of je dat nu leuk vindt of niet.? Seizoenen die een mens ook zelf ervaart in zijn of haar leven met het verstrijken van de tijd, maar ook doordat dingen in het leven zich herhalen weet Koolhof. ?Je kent het wel, van die dingen waar je telkens weer tegenaan loopt. Het is een cirkel. De kunst is om sommige dingen net even wat anders aan te pakken, waardoor het geen vicieuze cirkel wordt, maar een transformatie tot iets beters.? Geven, niet weggevenKoolhof kan honderduit vertellen over het oogstfeest en de zeven andere Keltische jaarfeesten, maar volgens hem is het niet te doen om zo even in het kort uit te leggen wat het allemaal inhoudt. Zo omschrijft hij de ceremonie met het ritueel van de vuurschaal, dat later die avond zal plaatsvinden elders in de vrije natuur, als religieus. Maar niet in de godsdienstige zin van het woord. En op het moment dat de feestvierders hartjes in de schaal leggen met een intentie -het al dan niet hardop uitspreken van een wens voor ?moeder aarde' als brandoffer spreekt Koolhof van geven en niet van weggeven. ?Je geeft het niet weg omdat je het aan de kosmos geeft waar jij als mens deel van uitmaakt. Het is een soort offer, maar ook dat woord kan tot misinterpretatie leiden omdat een offer bij veel mensen de suggestie wekt dat je van iets afziet.? Aansluitend op het ritueel met de vuurschaal wordt er muziek gemaakt, onder andere door op trommels te slaan. Eén van de feestgangers is Marianne Willemsen. Na afloop zegt ze ?vervuld te zijn'. ?Ik heb het idee dat ik er weer tegen kan, ja je zou een feest als dit een oplaadpunt, een accu kunnen noemen.? Het is voor Willemsen niet de eerste keer dat ze deelneemt aan een dergelijk feest. Ze koestert de verbondenheid met de natuur. ?We hebben als mensen veel kapotgemaakt. Ik snap echter het materialisme op zich ook wel. Het is fijn om een dak boven je hoofd te hebben en hoewel ik denk dat er op aarde altijd wel ergens een plekje voor je zal zijn, kun je lang niet altijd ontkomen aan het drukke ritme van de wereld. En dat is prima. Ik sta met één been in de ene wereld en met het andere been in de andere wereld. Dat is soms lastig, maar vaak prachtig.? De ?oogst' uitgestald voor ?moeder aarde'. Foto: Christiaan Schutte.