Marianne Beijer neemt na 23 jaar

(door Erik-Jan Berends)ZWOLLE - ‘Met pijn in het hart’ is Marianne Beijer (64) na 23 jaar gestopt met haar werk bij de kraam van Bert en Wouter Westrik op de Zwolse warenmarkt. “Het was een moeilijke beslissing, ik zou nog jaren door willen.” Meer tijd hebben voor haar twee kleinkinderen, haar hulpbehoevende vader en haar hobby’s gaven de doorslag. Het was juist een grote hobby die haar in 1989 aan het werk op de kraam met lederwaren, sjaals en tassen hielp. “Ik ben een enorme Dean Martin-fan en werd uitgenodigd voor het live-radioprogramma ‘Voor wie niet kijken wil’ om over mijn idool te praten. Toen moest ik oorbellen hebben. Daarvoor ging ik naar de markt, waar ik overigens anders nooit kwam. Toen ik bij de molen met oorbellen stond, heb ik een andere mevrouw oorbellen aangegeven. Tegen de marktvrouw heb ik toen voor de grap gezegd ‘Ik kan zo voor je werken’. Zij zei toen meteen dat ze hard iemand nodig had. Een maand later was ik er aan het werk.” Beijer had gesproken Rita, de eerste vrouw van Bert Westrik. Zij kreeg een paar maanden later de diagnose ALS en overleed vier jaar later. “Ik bleef met Bert op de kraam. Veel mensen dachten dat wij een koppel waren.”AanpassenWerkervaring was voor Beijer ogenschijnlijk toen niet belangrijk. “Ik had op de huishoudschool wel eens wat met verkoop gedaan en rekenen was niet echt mijn ding. Inmiddels kan ik natuurlijk heel goed hoofdrekenen. Verder was het wennen, maar ik kan me heel goed aanpassen. Als kind ben ik veertig keer verhuisd, dus aanpassen had ik wel geleerd. In die beginperiode hadden we één kraampje, nu is dat een verkoopwagen van achttien meter die, als dat mag, nog wordt verlengd met waren onder parasols ernaast. Ik zeg altijd dat we alles ve heeft ze verkopen wat een vrouw naast haar kleding nodig heeft.” Voorzien van een goede babbel, bevalt het haar uitstekend op de markt. “Het hoort er toch bij. Ik weet niet of ik het 23 jaar in winkel zou hebben uitgehouden.” Beijer stond op de markten in Zwolle en Zwolle-Zuid en viel in als Westrik in Urk, Hardenberg of Ommen stond. Mooie herinneringen heeft ze aan de beginperiode toen de kraam vlak voor het bordes van het gemeentehuis op het Grote Kerkplein stond. “Het hele plein stond vol met gemêleerde kramen van alleen Nederlandse kooplui. De Staphorster vrouwen kwamen er en het was heel gezellig en leuk.” MarktsfeerDe marktsfeer is volgens haar nu totaal anders. “Er zijn weinig stoffenleveranciers meer; ze gaan óf naar de stoffenbeurzen óf zijn op de fles. Verder zie je nu veel buitenlandse aanbieders die naar mijn idee teveel van hetzelfde verkopen. Bovendien is het veel minder druk. Tweeverdieners komen niet naar de markt, waardoor er nu ook een heel ander publiek is. De leukste markten vind ik de zomermarkten, wanneer er veel toeristen komen. Hoe gevarieerder, hoe leuker en ik kan nog wat met mijn talen doen.” Een ‘kick’ kreeg ze verder als ze in de winter werd ‘gepromoveerd’ met een eigen kraampje met mutsen, sjaals en handschoenen. “In de verkoopwagen is het dan wel warmer, maar ik vond het geweldig om mijn ‘eigen’ handel te hebben.”Onder Zwolse marktlieden loopt volgens Beijer nog de discussie over hoe de markt zich verder moet ontwikkelen. “De winkels gaan pas om tien uur open. Dan komt ook vaak de klandizie pas, terwijl we om één uur alweer moeten stoppen met de verkoop. Er gaan stemmen op om ook met de markt om tien uur te beginnen, maar het fijne weet ik daar niet van.” Of haar vertrek klanten opvalt zegt ze ‘zich geen illusies’ te maken. “Wel heb ik tegen Bert en Wouter gezegd dat ik als invaller beschikbaar ben. Kan ik misschien toch nog een beetje afbouwen.” Marianne Beijer met feestelijke hoed op haar laatste Zwolse warenmarkt. Foto: PhotoPress Images/Pedro Sluiter