Anne-Marie Eerenstein ontmoet zichzelf tijdens de ‘Iceland Diabetes Challenge’

ZWOLLE - De Zwolse Anne-Marie Eerenstein is een van de twaalf mensen die, gekozen uit een groep van meer dan driehonderd aanmelders, in juli naar IJsland gaat. Daar wordt dan de ‘Iceland Diabetes Challenge’ van de Bas van de Goor Foundation gehouden.Deze stichting van de gelijknamige ex-topsporter propageert dat het hebben van diabetes geen enkele belemmering hoeft te zijn om datgene te doen waar je hart ligt. Zeker als het gaat om sportieve uitdagingen. Sterker, door te sporten op een gezonde manier krijg je beter grip op diabetes is het uitgangspunt van de Foundation. RolmodelEerenstein zou je bij dat alles als een rolmodel kunnen beschouwen. Een jonge moeder die midden in het leven staat, die een interessante studie volgde en een leuke baan heeft als communicatieadviseur bij Diabetesvereniging Nederland. Sportief is ze ook. Menig ander moet de loopster van atletiekvereniging PEC op de tien kilometer voor zich dulden. Moeder“Ik vermoed dat het feit dat ik min of meer voldoe aan datgene dat de Foundation graag uitstraalt wel heeft meegespeeld. Ze hebben hoe dan ook gestreefd naar een heel diverse groep van jong tot oud, man en vrouw. Misschien vonden ze dat binnen dat plaatje nog een jonge moeder ontbrak. Of sprak mijn motivering tot de verbeelding, want die moest je op papier zetten.” De groep van twaalf personen, die zes dagen op IJsland rondtrekt met een rugzak van twintig kilo, bestaat uit deelnemers met zowel diabetes type 1 als 2, van elke categorie zes. MiddernachtzonEerenstein heeft al vanaf haar vierde diabetes type 1, in de volksmond ook wel suikerziekte genoemd. Bij diabetes type 1 werkt je alvleesklier helemaal niet meer. De deelnemers moeten het met elkaar zien te rooien in IJsland. Het land van water en vuur, geisers, gletsjers en vulkanen. De deelnemers wacht een woestenij van een desolate schoonheid, maar met de middernachtzon als zomerse metgezel reizen ze in elk geval in een goede periode. Toch denkt Eerenstein dat het een confrontatie wordt met haarzelf. “Elke deelnemer is al fysiek getest of hij het aan kan. Je loopt immers met twintig kilo bagage op en dat uren lang. Juist omdat ik diabetes heb ben ik gewend om goed in de gaten te houden waar mijn fysieke grenzen liggen. Ik weet in het algemeen feilloos hoe ik mijn voedsel moet aanpassen op schommelende bloedsuikerwaardes. En toch denk ik mijzelf nog weer beter te leren kennen.” Tegelijkertijd lijkt de onderlinge verbondenheid als groep nu al groot. Eerenstein: “Zoals gezegd hoeft diabetes je er niet van te weerhouden om dat te doen wat je wilt. De andere kant van het verhaal is dat je het wel 24 uur per dag, zeven dagen in de week hebt. Mijn omgeving steunt mij erg, maar wie zelf geen diabetes heeft kan zich slechts beperkt voorstellen hoe dat is. Straks trek ik dagen achtereen op met mensen die wel precies weten hoe het voelt en ik verwacht dat dit een bijzondere ervaring is. Natuurlijk zal niemand op precies dezelfde manier omgaan met de ziekte als jij, maar ik twijfel er niet aan dat we van elkaar leren. Ik heb de anderen al ontmoet en het is een erg leuke club mensen.” DocumentaireHelemaal alleen zijn ze niet. Bas van der Goor gaat mee, plus de mededirecteur van zijn stichting. Evenals een tv-ploeg en journalisten. Resulterend in onder meer een tv-documentaire en een boek over het IJslandse avontuur. De deelnemers zelf zullen bij gelegenheid blogs bijhouden. IJsland mag dan het buitenaardse einde van de wereld lijken, dat is het niet met de communicatiemiddelen van nu. Anne-Marie Eerenstein samen met Bas van de Goor. Foto: Bas van de Goor Foundation