De laatste keer Rolling Stones. Of niet?

· leestijd 1 minuut Algemeen

En daar stonden ze. Weer in Nederland, voor de tweede keer in amper twee weken. De greatest rock’n roll band in the world… The Rolling Stones.
De 70-plus-ers toeren nog altijd en lijken hun 60’s-belofte van ‘we gaan door tot we oud en grijs zijn’ volledig in te lossen. Maar was dit dan nu echt de laatste keer dat ze te zien waren? Werden we ook tijdens de Steel Wheels Tour in ’89 al niet gewaarschuwd dat de heren wellicht voor het laatst te zien zouden zijn?

De Stones zijn misschien al lang niet meer wat het geweest is. Jagger mag weliswaar nog steeds rondhuppelen als een jonge hond, Richards daarentegen lijkt het allemaal niet meer zo te trekken. Menig riff klinkt als slowmotion en soms is de overeenkomst met originele opnamen met een beetje pijn en moeite nog net te vinden. Charlie Watts, de immer bescheiden drummer is zijn mokerslagen kwijt en lijkt zijn vellen meer te strelen dan te slachten. Jagger mag dan nog even energiek zijn als voorheen, zijn stem mist de melodie; 'Satisfaction' is 'Satisfaction' niet meer. Alleen nog hebben we Ronnie, de jongste van het stel. De ‘nieuwkomer’ die sinds ’75 bij de band is, houdt het muzikaal nog allemaal een beetje bij elkaar. Voor de rest? De aftakeling is toch echt begonnen…

Maar dan de stelling: is die aftakeling erg? ‘Neen’, roep ik met uitgesproken stem. Neen! Het mag allemaal niet meer zo soepel lopen, maar afschrijven van deze band gaat me te ver. Hele generaties stonden vanavond in het Gelredome om de ‘whooo-whooo’s’ van Sympathy For The Devil mee te schreeuwen en Jagger door het refrein van You Can’t Always Get What You Want te loodsen. De hele muziekgeschiedenis komt op zo’n avond voorbij. Drieëndertigduizend man, waarvan de eersten al vroeg deze ochtend voor de hekken lagen, gingen uit hun dak op nummers uit meer dan vijftig jaar rockhistorie. It’s Only Rock’n Roll. En al die drieëndertigduizend man, they liked it! Jagger mag dan zijn beste tijd gehad hebben, Richards mag complete stukken kwijt zijn, Charlie mag met zijn oranje sokken de kracht verloren hebben, maar de Stones schitterden als vanouds, met al hun gebreken, maar please, Stones, don’t stop!