Gemotiveerd en fit blijven zijn de grootste uitdagingen voor Zwolse squashbelofte
· leestijd 3 minuten Sport(door Mark de Rooij)
ZWOLLE – De zeventienjarige Zwollenaar Henrico van der Vegt is ontzettend goed in squash en hoopt het te maken als prof. Alles er voor doen en laten gaat hem echter niet meer zo gemakkelijk af als een paar jaren geleden en dat heeft alles te maken met de verleidingen waar een tiener in de puberteit mee wordt geconfronteerd. Wat ook niet meehelpt is dat hij door een blessure nu al een jaar min of meer stil staat.
Aan het begin van dit jaar verstapte Van der Vegt zich en was het mis met de hamstring. “Ik stapte uit, maar ik gleed weg. Dus dat was een extra klap op m’n hamstring. Ze dachten dat het gescheurd was, maar dat was gelukkig niet het geval." Van der Vegt keerde een paar keer te snel terug op de baan. Daardoor ging het op een toernooi in België aan het begin van dit squashseizoen weer mis, waarna hij besloot twee maanden volledige rust te houden. Van der Vegt hoopt fit te zijn voor de NK -19 jaar, in januari. Het succes op de NK -17 jaar in april van dit jaar (zilver) smaakt naar meer. Hij gaat een gooi doen naar goud.
Voor Van der Vegt is het een van de laatste keren dat hij zich meet met andere junioren. Zijn squashleven bevindt zich al deels tussen de senioren, zoals in de competitie bij Squash Zwolle. Daar is hij de nummer 1 of 2-speler bij heren 1, dat een niveau onder de eredivisie speelt, maar in 2018 mag proberen via een promotiepoule het hoogste landelijke niveau te bereiken. Met zijn rijzige gestalte en stevige borstkas hoort hij inmiddels ook meer thuis in het mannenveld dan in het jongensveld. Woorden verraden echter zijn onvolwassenheid. Woorden van een puber die de gevolgen van zijn keuzes nog niet ten volle beseft.
Van der Vegt doet zijn verhaal bij het onderkomen van Squash Zwolle, dat hij als een tweede huis beschouwt. Omringd door het geluid van piepende schoenzolen, over de grond schrapende rackets en opzwepende muziek uit het fitnesscentrum loopt de blessure als een rode draad door het gesprek. “Als dit zo blijft, wordt het lastig. Een paar jaar zo doorgaan heeft geen zin”, beseft Van der Vegt, die mede vanwege de blessure meer is gaan nadenken over het alternatief van een carrière als prof. "Als ik prof niet kan halen, lijkt me dit heel leuk.", zegt Van der Vegt terwijl hij om zich heen kijkt in het squashcentrum. De eerste stappen naar het beroep van squashleraar heeft hij al gezet. Het squashcentrum aan De Dobbe hoopt hij ooit over te nemen. "Maar dat is nog wel een flinke stap”, beseft hij.
Puberteit
Tijdens het maken van de foto komt vader Iwan van der Vegt (oud-voetballer van onder meer SV Zwolle en Dieze West) even om de hoek kijken. Vader Iwan is er de reden van dat Henrico op tienjarige leeftijd in aanraking kwam met squash. Dagmar Vermeulen van Squash Zwolle (en tevens docente aan het CSE) zag het ventje spelen en dacht: ‘daar zit meer in’. Een Zwolse squashbelofte was geboren. Sinds die tijd is Van der Vegt als een raket omhoog geschoten in de kleine sport die squash in Nederland is. Een steile, stijgende lijn, tot 2017. Geconfronteerd met de blessure en de verleidingen van de puberteit kwam de klad er in. De motivatie werd minder. Vader Iwan zag het met lede ogen aan. Hij probeert zijn zoon te doordringen van de unieke kans die hij heeft.
'Je vergooit je kans'
“Als ik alles de laatste jaren serieus had aangepakt, was ik verder geweest dan nu. Daar heb ik met m'n vader ook wel discussies over. Hij wil dat ik het serieus aanpak want hij weet dat ik het kan. Maar ja, de puberteit. Ik zeg dan vaak: ‘ik wil ook wat doen met m’n vrienden' en dan is het eigenlijk klaar. En dan zegt hij: ‘je moet het zelf weten, maar je vergooit je kans.’”
“Het is lastig", vindt Van der Vegt. "Meestal als vrienden leuke dingen gingen doen zei ik nee, want dan had ik een training of een wedstrijd. Maar ik kies er nu ook wel vaker voor om wat met hun te gaan doen.”
Serieuzer
Naar eigen zeggen had hij tot een paar jaar geleden geen moeite om ‘de uren erin te stoppen’, maar is dat nu lastiger. Of Van der Vegt genoeg ‘drive’, intrinsieke motivatie, heeft om de droom van een profbestaan te verwezenlijken, moet de komende jaren blijken. Al beseft Van der Vegt dat het beter moet, hij denkt nog wel op koers te liggen. “Maar het moet wel meer, en serieuzer, als ik ouder wordt.”
