Wat Een Jaar! Waterpolosters Swol 1894 blijven verbazen en het einde is nog niet in zicht

(door Mark de Rooij)

ZWOLLE - Ongeslagen kampioen in de eerste districtsklasse, ongeslagen kampioen in de tweede klasse, fier bovenaan in de eerste klasse. Het is wonderbaarlijk hoe snel de waterpolovrouwen van Swol 1894 onder leiding van oud-international Mieke van de Sloot zijn opgeklommen. "Het mooiste is dat het met 'eigen mensen' is gebeurd", vindt Van der Sloot.

Zo makkelijk als in de eerste twee seizoenen gaat het niet meer, maar in haar derde seizoen staat Swol halverwege vijf punten los van de concurrentie en bemachtigde het een plek in de kwartfinales van de beker. Wat is het plafond?

Ze ligt ruimschoots voor op het schema 'binnen vijf jaar steady eerste klasser worden' dat Van der Sloot (36) had opgesteld toen ze terugkeerde in Zwolle. Met de eigenschappen die haar carrière als succesvol waterpoloster (vier keer Nederlands kampioen met Polar Bears, international) en trainer (zes jaar Polar Bears) kenmerkten heeft ze voor een cultuuromslag gezorgd bij de Swolse waterpolosters.

Kutwijf

Plezier, enthousiasme, fitheid en felheid: het zijn kenmerken waar het vrouwenteam van Swol tegenwoordig bekend om staat. Ook in de eerste klasse, het derde niveau van Nederland. "Je ziet het in wedstrijden terug. Conditioneel trekken we aan het langste eind. Fysiek is het wel wennen -het gaat er stevig aan toe-, maar daar zien we groei in", zegt Van der Sloot, die haar meiden opdraagt een 'kutwijf' te zijn in wedstrijden. "Je kunt maar beter zelf uitdelen, maar wel met een lief koppie naar de scheidsrechter."

Swol-trein

Er is een aantal speelsters op het perron blijven staan terwijl de Swol-trein vertrok en doordenderde, en een enkeling stapte onderweg uit, maar over het algemeen heeft Van der Sloot bijna iedereen meegekregen in haar jacht op succes. "De meiden trainen knetterhard en dan is het heel leuk om te zien dat er daadwerkelijk veel meer in deze groep zit dan er toen uitkwam. Dat hard werken ook beloond wordt. Het mooiste is dat dit met 'eigen mensen' is gebeurd", vindt Van der Sloot, die het belang daarvan benadrukt. "We staan open voor nieuwe speelsters, maar ik benader niemand. Dat heeft ook geen zin. Dat is kortetermijnpolitiek, die zijn er twee seizoenen en daarna kun je weer van voren af aan beginnen. Je kunt beter met een vaste groep eigen mensen gaan bouwen."

Dit jaar verwelkomde Swol wel twee speelsters, directe versterkingen bovendien, Bernadette Bol en Rowan van de Huure. "Maar ik geef niemand garanties. Iedereen moet er hard voor werken. Je kunt nog zo'n groot talent of fantastische speelster zijn, als je niet komt trainen en er niet voor gaat, dan krijgen meiden die wel drie keer per week trainen bij mij de voorkeur. Want ik wil harde werkers, mensen die er wat voor over hebben."

Eredivisie

Het adagium van Van der Sloot heeft vruchten afgeworpen. En het einde is nog niet in zicht. Van der Sloot denkt dat Swol mee kan op het tweede niveau van Nederland, in de dit seizoen gevormde overgangsklasse. "In die klasse kunnen we meedraaien, maar dat is wel het plafond. Niet alleen voor de groep, al zou een paar wel eredivisie aankunnen, maar ook als vereniging moet je dat gewoon niet willen. Je moet aan zoveel eisen en randvoorwaarden voldoen, dat kost een club negen van de tien keer de kop. Het is goed om nu de doelstelling aan te passen naar promotie en dan lekker mee te ballen in de overgangsklasse."

Swol aast op revanche in beker

Ook de beker is een speerpunt voor de vrouwen van Swol 1894. Vorig jaar strandde het team in de achtste finales op Ravijn 2. Nu is dat wederom de tegenstander, maar dan in de kwartfinales op 13 januari. "Gelukkig weer thuis, daar willen we revanche nemen. We gaan voor een stunt!", zegt Van der Sloot, die nog altijd geniet van haar werk bij Swol. "Ik haal nog iedere training en wedstrijd voldoening uit de werklust van die meiden. Daardoor kan ik iedere maandag, dinsdag en donderdag m'n spulletjes weer pakken om training te geven. De sfeer onderling, het enthousiasme, het zien dat die meiden zo hard willen werken. Dat geeft voldoening en daardoor kan ik dat ook opbrengen. Ik krijg hier juist energie van. En als het dan ook nog beloond wordt met dit resultaat, dat is super. Ik ben onwijs trots, dit had ik niet durven dromen toen ik in Zwolle begon."