`Mama, mag ik kibbeling?`
· leestijd 2 minuten Rondje Swolle(door Peter de Jong) DIEZERPOORT - Lenie Hoogenkamp, visboer aan de Brink, is van ‘op Urk’ verhuisd naar ‘in Zwolle’. Het ‘blauwvingergevoel’ begint al aardig aan haar te knagen. Dat blijkt als Rondje Swolle haar spreekt bij de viskar. Tig keren begroet Lenie voorbijgangers.
Ze straalt maar haar leven is de afgelopen jaren door een diep dal gegaan. Dat ze nu met een gezonde dosis positivisme naar de toekomst kijkt, dankt zij voor een deel aan ‘die aardige Zwollenaren’. Vier jaar geleden overleed Lenie’s echtgenoot Jelle Pieter, door Lenie liefkozend JP genoemd. “Na zijn overlijden heb ik de viskar enige dagen gesloten. Een lint aan de voorkant van de kar was voor onze vaste klanten het overlijdensbericht. De bloemenzee die volgde was hartverwarmend. ‘We zullen je missen’, was de rode draad tussen alle betuigingen. Zoveel bloemen, voor mij leek het alsof Elvis was gestorven. Een week na de begrafenis stond ik weer in de viskar. De eerste keer alleen, dat was best heftig.”
Koetshuis
Inmiddels is het vier jaar later; jaren waarin het leven voor Lenie drastisch is veranderd. ‘Positief blijven’, dat zei JP altijd. “Dat heb ik gedaan. Lange werkdagen, pendelen tussen Urk en Zwolle. Mijn zoon van 12 zag ik amper. Ja, een paar uurtjes op een dag. Dat moest veranderen en Zwolle - toen JP nog leefde hadden wij al verhuisplannen richting Zwolle - was de beste optie vanwege de viskraam. Probleem was echter om een huis te vinden waar ik de viskar ook kon stallen. Totdat ik van een bevriende relatie een geweldig woonaanbod kreeg. Ik mocht hun monumentale koetshuis nabij de Burgemeester van Royensingel huren waar ook mijn viskraam gestald kan worden. Toen besefte ik pas dat de gunfactor in Zwolle hoog ligt. Ik was zó gelukkig.”
Het geheim
Waarom de viskraam van Lenie populair is bij veel gasten, heeft vanzelfsprekend ook te maken met de kwaliteit van de vis. Een tipje van de sluiter licht zij graag, maar het geheim van Lenie’s zelf gemaakte sausen blijft een geheim. “Goede vis is een combinatie van de bereiding, personeel dat met liefde bakt, kwaliteitsolie en mijn zelf gemaakte sausen. Heel arbeidsintensief maar dat proef je dan ook. En natuurlijk komt de vis van Urk. Dat spreekt voor zich.” Lenie spreekt uit ervaring want al vanaf haar veertiende werkt zij met vis. “Overdag naar school en ’s nachts werken in de visbranche. Het is niet dat ik van huis uit ben opgegroeid met vis. Ook is het belangrijk om goed naar de klant te luisteren. Wat dat betreft ben ik heel open minded.”
Bestemmingsplan
Onlangs kreeg Lenie een oproep van de gemeente; of zij wilde komen naar een vergadering waar het nieuwe bestemmingsplan van de Brink werd besproken. Ik raak toch niet mijn plekje kwijt, zo speelde door haar hoofd. “Ondernemers en bewoners van en rond de Brink waren aanwezig. Unaniem hadden zij gezegd dat de visboer moet blijven. Zo hartverwarmend. Op momenten dat ik er door zit, gebeuren dit soort dingen. Of komt iemand spontaan met een bloemetje.” Volgend jaar wordt gestart met de werkzaamheden. Lenie gaat er helemaal voor; haar plekje staat vast dus de kreet op de viskar ‘mama, mag ik kibbeling’ zal nog vele jaren hoorbaar zijn op de Brink.
