'Toen we de landstitel pakten, was mijn werk voltooid'
· leestijd 2 minuten Sport(door Harry Bouwhuis)
BASKETBAL
Hij had bij thuiswedstrijden steevast zijn vaste plaats op de linkerhoek van de tweede ring. Dat plekje is vanaf 1 juli vrij. Manager Adriaan van Bergen (59) van Landstede Basketbal stopt ermee. De in de wijk Vinkhuizen geboren en getogen Groninger kijkt terug op de periode waarin Landstede van een club met een bijna lege prijzenkast uitgroeide tot een landelijk basketbalbolwerk.
“Ik heb drie werkgevers gehad. Managementfuncties bij de Ministeries van Onderwijs, Landbouw en vanaf medio 2007 Landstede Basketbal. Ik was in Groningen al jeugdcoach bij BV Groningen, Groene Uilen en Donar waar de eigen jeugd nauwelijks kans kreeg. Ik wilde het in Zwolle op mijn manier doen. De beleidsbepalers Rob van Kessel, Coby Zandbergen, en later Hajo Bijleveld en Thomas van der Staak gaven mij het vertrouwen. Ooit kampioen van Nederland worden, dat was mijn missie, maar zonder egotripperij. De mens is belangrijker. Dat heb ik altijd gevoeld bij echte clubspelers als Nikki Hulzebos, Arno Bunnig en Alexandre De Sa. Ik ben nog een tijd hoofdcoach van ze geweest in het seizoen 2009-2010.”
Clubcultuur
“Je moet passen bij deze club en bewust toewerken naar een doel. Snel zakendoen was er zelden bij. Er was één jaar dat het wel gebeurde. Je zag dat het hele seizoen terug. Een goede les. De club groeide, er werd steeds meer meegedacht. We hebben altijd veel energie gestopt in goede netwerken in de VS. De contactpersonen kennen de werkwijze en clubcultuur van Landstede. Noah Dahlman, Sherron Dorsey-Walker en eerder Darnell Wilson, Josh Magette en Robbie Bostain zijn zomaar voorbeelden van spelers die hier ook als mens pasten. Maar soms heb je er ook andere types bij zoals een Amerikaan die bij zijn komst in het Sportcentrum zei: ’Een mooie hal om te trainen maar waar spelen we de wedstrijden?’ Ik wist direct genoeg.”
Landskampioen
“Toen we de landstitel pakten was mijn werk voltooid. Ineens stond ik in Martiniplaza met de beker in handen. ’Is dit het nou?’ dacht ik toen ik de volgende dag opstond. Het deed me eigenlijk weinig. Ik ben nuchter en ga niet gauw uit mijn dak. Misschien dat die titel later wel gaat leven bij mij. Toen we de begroting rond kregen om Europees te spelen hebben we het gedaan. We hadden het tenslotte ook verdiend. Een fantastische ervaring, zeker sportief met mooie tegenstanders en prima arbiters. Het prijskaartje is hoog met helaas ook duels in aftandse sporthallen en nauwelijks toeschouwers. Het gebrek aan publieke belangstelling in Zwolle heeft me trouwens altijd enorm gestoord.”
Herman van den Belt
“Herman en ik kennen elkaar al lang. Hij was jeugdtrainer bij Risne Stars en we kwamen elkaar al regelmatig tegen. De relatie is altijd goed geweest. We hadden vaak aan één blik genoeg. We hebben best fouten gemaakt. Maar konden allebei in de spiegel kijken en verder met elkaar. Het was wederzijds respect. Ik heb mezelf al lang geleden beloofd op mijn zestigste te stoppen. Wat ik ga doen weet ik nog niet. Bij Landstede zullen ze me niet vaak meer zien. Het is mooi geweest. Misschien neem ik een seizoenkaart bij BC Oldenburg in Duitsland, het is anderhalf uur rijden. Basketbal op een goed niveau en een mooie entourage. Misschien gaat mijn basketbalhart wel weer kriebelen. Ik zie het wel.”
