Nuchtere Achterhoekse kijkt terug op geweldig jaar ondanks matige prestaties PEC-vrouwen
· leestijd 2 minuten Sport(door Mark de Rooij)
PEC ZWOLLE VROUWEN
Met haar verworven status als eerste doelvrouw van PEC Zwolle en een plek in de Oranje-selectie voor twee EK-kwalificatiewedstrijden kijkt Moon Pondes (20) terug op een geweldig (doorbraak)jaar. Het teleurstellende jaar van PEC Zwolle Vrouwen verandert daar niets aan.
Pondes kijkt vrijdagavond toe op de tribune van Be Quick ‘28 nadat ze drie weken daarvoor haar enkel verzwikte in de wedstrijd tegen ADO Den Haag. Ze verwacht deze week weer aan te sluiten bij de groepstraining. Voor degene die haar met een van pijn vertrokken gezicht het veld zagen verlaten in Den Haag is dat verrassend snel. “Het deed toen heel veel pijn, maar ik had zelf niet het idee dat dit maanden ging duren”, zegt Pondes, die spreekt van een hoge enkelverstuiking waardoor de banden tussen scheen- en kuitbeen zijn opgerekt.
Omdat de winterstop nu is aangebroken mist Pondes dus maar één competitiewedstrijd en op basis van die ene wedstrijd (1-4 verlies tegen FC Twente) hoeft Pondes de concurrentie niet te vrezen. Vervanger Tirsa Postma oogt onzeker en ziet er niet goed uit bij de 0-1 en de 0-3. “Ik denk dat ze zenuwachtig was”, zegt Pondes collegiaal. “Zij heeft er lang uit gelegen met een blessure. Tirsa kan beter dan wat ze vrijdag liet zien.”
De nederlaag past wel in het plaatje van de eerste seizoenshelft voor PEC, dat alleen de eerste van negen competitiewedstrijden in winst weet om te zetten. De 1-4 tegen Twente betekent de derde competitienederlaag op rij en door die slechte reeks kan PEC een plek bij de eerste vier, en deelname aan de kampioenspoule, wel vergeten. Net als vorig seizoen. “Teleurstellend”, beaamt Pondes. “We hadden op meer gehoopt en misschien ook wel meer verdiend.”
Elk nadeel heb....
Het feit dat Pondes onder de lat staat bij een team dat vaak verliest, heeft ook zo zijn voordelen. “Ik heb veel te doen gehad bij PEC. Mede daardoor ben ik zo veel gegroeid. Hoe meer je te doen hebt in wedstrijden, hoe sneller je leert. Ik heb een prima jaar gedraaid.”
Pondes is al dit hele kalenderjaar eerste doelvrouw in Zwolle nadat ze vorig seizoen Nienke Olthof onder de lat verdrong. Olthof was daar, mild gesteld, ‘not amused’ over, had geen zin om de strijd aan te gaan met haar jonge concurrente en is inmiddels gestopt. Terugkijkend op die periode zegt Pondes: “dat was af en toe best een lastige situatie op de training. Maar ik was gewoon trots op mezelf dat het eindelijk was gelukt.”
Oranje-selectie
De ontwikkeling van Pondes is ook bondscoach Sarina Wiegman niet ontgaan en in de kwalificatieduels tegen Estland en Kosovo zit de Achterhoekse eind oktober op de bank als derde doelvrouw. Haar uitverkiezing is weliswaar te danken aan een blessure bij Sari van Veenendaal, maar dat maakt Pondes niet uit. “Een heel mooie ervaring. Alleen maar positief”, vind Pondes, die op social media merkt dat zij een andere status heeft dan een jaar geleden. “In mijn directe omgeving wordt er niet anders naar mij gekeken, maar op Instagram en dat soort dingen merk je het wel. Meer volgers inderdaad. Prima, zo lang het leuk blijft. Ik hoef niet per se in het middelpunt te staan.”
Nuchtere Achterhoekse
Die laatste opmerking is Pondes ten voeten uit; de nuchterheid straalt ervan af. “Zo ben ik opgevoed en grootgebracht. Gewoon normaal doen, jezelf zijn en je ding doen.”
Pondes heeft gemerkt dat dit in de voetballerij niet altijd vanzelfsprekend is. “Dat je bij de jeugdselectie van het Nederlands elftal kwam en, bijvoorbeeld, een westerling tegenover je had met de mond groter dan de prestatie. Dan had ik zoiets van ‘okee...wat is dit?’ Dat was ik niet gewend.”
Pondes heeft er in de loop der jaren mee om leren gaan, maar is er niet door veranderd. Zij is nog altijd die nuchtere Achterhoekse. “Het uitspreken van een ambitie vind ik sowieso lastig. Ik geef wel m’n mening en ik ben zo eerlijk en oprecht mogelijk, maar je hoeft niet naast je schoenen te gaan lopen.”
