Aidan Scherpbier (voor) en Tristan Sim (achter) tijdens een training op de Noordzee.
Aidan Scherpbier (voor) en Tristan Sim (achter) tijdens een training op de Noordzee. Foto: Koen de Gezelle

‘Veilig en heel aan de overkant van de oceaan komen, en vrienden blijven’

· leestijd 3 minuten Sport

(door Mark de Rooij)

SLOEPROEIEN 

Aidan Scherpbier en Tristan Sim, docenten in Zwolle, spraken drie jaren geleden in De Swollenaer de droom uit om mee te doen aan de grootste roeirace ter wereld, de Talisker Whiskey Atlantic Challenge. De droom komt uit: aan het einde van het jaar stapt Team Migaloo bepakt en bezakt in hun roeisloep voor een tocht van 5000 kilometer over de Atlantische Oceaan, van de Canarische Eilanden naar Noord-Amerika. Het streven om te winnen hebben de sloeproeiers laten varen, in eerste instantie althans. “Het doel is: veilig en heel aan de overkant komen. En we willen ook vrienden blijven.”

In de auto onderweg naar een kort weekend België hebben Aidan (40) en Tristan (44) wel tijd om te praten over de route die ze al hebben afgelegd en de intensieve oceaankilometers die nog voor hen liggen en waar het uiteindelijk allemaal om te doen is.

Uren maken op zee, dat is waar het weekendje België voor bedoeld is. Op de Noordzee om precies te zijn. Compleet andere koek dan het varen door de Zwolse grachten en het Zwarte Water tijdens de Zwolse Grachtenrace, maar in vergelijking met de Atlantische Oceaan is het als dobberen op een slootje in de achtertuin. Toch volstaat het ter simulatie.

Voor het weekeinde zaten ze op de helft van de 120 uren die ze op open water moeten hebben geroeid. Om de tocht zo goed mogelijk te simuleren moet daarbij ook een deel in het donker zijn afgelegd en worden geregistreerd in Strava (een app waarbij je, kort gezegd, afstanden en snelheden meet, MdR.).

Gedrild door commandotroepen

De komende maanden wordt het pas echt druk. Zo staan er onder leiding van defensie een sessie met stresstesten, vermoeidheidstesten en persoonlijkheidstesten in een kazerne in Amersfoort op het programma en een zestiguurs roeitraining op het IJsselmeer. Wat ze daarvan moeten verwachten weten de sloeproeiers niet, behalve dat ze behoorlijk gaan worden gedrild door een korps commandotroepen.

“De eerste van vijf opleidingen die we verplicht moeten hebben afgerond zit erop. Dat was de navigatieopleiding voor zeezeilers. Daarna krijgen we nog communicatie (marifoon), een cursus oceaanroeien, EHBO en survival”, vertelt Aidan. “De laatste maanden worden steeds spannender en drukker. Tot het moment dat we aan de start staan.”

‘Je kunt nergens naar toe’

“We hebben er allebei super veel zin in”, zegt Tristan. “Drie jaren geleden zaten we in Zwolle en hadden we een planning, maar dat was natuurlijk enorm koffiedik kijken. Het lijkt een lange aanloop, maar drie keer knipperen met je ogen, een coronapandemie, en het is al bijna zover. De trainingen geven ons veel vertrouwen dat we op de goede weg zijn. We leren elkaar op allerlei vlakken steeds beter kennen.”

Aidan: “het is best een uitdaging om het goed en gezellig te houden. Je moet het dan en daar oplossen met z’n tweeën. Je kunt nergens naar toe. Hoe reageer je daarop is de vraag. Het is niet alleen een strijd met de elementen, maar ook met elkaar en jezelf.”

En dan is daar ook nog de daadwerkelijke wedstrijd; het is tenslotte een race, dus hoe schatten de twee hun kansen in?

“We hebben geen flauw idee waar we staan. Er zijn teams die getrainder zijn dan wij, die meer ervaring hebben. Dat is zeker. Verder heb je met geluk en toeval te maken”, denkt Tristan, die drie jaren geleden nog een stuk optimistischer was. Onbezonnen, zegt hij nu over de uitspraak ‘als we mee doen, gaan we een serieuze poging doen om te winnen.’ “We zeggen nu ‘zo snel mogelijk.’ Het doel is om veilig en heel aan de overkant komen. En we willen ook vrienden blijven.”

Vriendschap boven snelheid

Aidan: “dat is een heel andere mindset. Stel iemand zit zeeziek in de kajuit of is geblesseerd geraakt. Dan loop je vertraging op en worden je kansen om te winnen kleiner. Zet je dan alles op alles voor de snelheid? Je raakt misschien gedemotiveerd omdat je niet meer kunt winnen. De kans dat er iets gebeurt waardoor je niet optimaal presteert is groot. De keuzes die we dan maken doen we op basis van onze vriendschap, dat gaat boven de snelheid van de boot.”

Tristan: “het is wel zo dat mocht alles goed gaan en je ligt op een gegeven moment aan kop, dan gaan we er natuurlijk wel voor. Zo competitief zijn we wel. Dan doen we er ook een tandje bij.” Aidan: “als je op een bepaald moment aan kop ligt, wordt je over het algemeen niet meer zo makkelijk ingehaald. Na duizend kilometer weet je meestal wel hoe de kaarten geschud zijn.”

“Tachtig procent van de uitdaging is om aan de start te verschijnen”, zei Aidan drie jaren geleden, toen de twee hun plannen voor het eerst bekend maakten. Lees hier het artikel Roeifanaten dromen van deelname oceaanrace van destijds in De Swollenaer.