Symbool van de gedwongen migratie
· leestijd 1 minuut AlgemeenEINDHOVEN - Een plek om te reflecteren. Dat moet het Indisch & Moluks gedenkteken worden. Links van de hoofdingang bij Peppelrode wordt zaterdag 25 september het teken onthuld. Initiatiefnemer Roy Meelhuysen voelt gezonde spanning als hij aan die dag denkt. “Het is zo bijzonder dat dit nu gebeurt.” (Door Martina Roovers).
Na een leven als militair mocht Roy Meelhuysen met functioneel leeftijdsontslag. “Je zit inmiddels in de herfst van je leven en kijkt terug op wat je allemaal hebt gedaan en wat er is gebeurd. Ik ben een boek gaan schrijven voor mijn kinderen en kleinkinderen. Ook heb ik de genealogie van onze familie uitgeplozen tot 1670. Een intrigerend verhaal.” Meelhuysen vindt dat zijn geschiedenis verteld moet worden aan de volgende generaties. “Ik maakte ik de balans op van het leven van mijn ouders. Zo veel ellende hebben zij gekend. Dat mag niet vergeten worden.”
Gekidnapt
Huis en haard achterlaten om elders een nieuwe toekomst op te bouwen. Het is nog steeds aan de orde van de dag. In december 1960 liet de familie Meelhuysen Indonesië achter zich. “Terwijl we daar een goed leven hadden”, weet Meelhuysen. Hij was op dat moment elf jaar. “Pa had een goede baan als bedrijfsleider bij een bank. Als Indo die aan Nederlandse zijde had meegevochten, liep hij echter ook gevaar. Hij werd drie keer gekidnapt. Wij moesten onder bescherming naar school”, weet Meelhuysen. “Al zijn maten waren al naar Nederland vertrokken, maar hij wilde niet. Moeder maakte zich ernstige zorgen. Uiteindelijk regelde zij onze trip naar Nederland.”
Weggerukt
Zelden werd er in gezin Meelhuysen gesproken over wat er was gebeurd. Vader kreeg een baan bij DAF. Het gezin kwam uiteindelijk terecht in de Bennekel. “Wat hebben onze ouders een ellende gekend. Dankzij het doortastende optreden van onze moeder zijn wij als kinderen goed terechtgekomen”, zegt Meelhuysen. “Op het moment dat wij hen konden fêteren, werden ze weggerukt. Ze zijn verongelukt op de A2. Een traumatische ervaring waar ik nog steeds last van heb, maar dat wil ik ook. Die pijn wil ik blijven koesteren.”
Verbinden
Elk jaar worden op 15 augustus de slachtoffers van de Japanse bezetting van Nederlands-Indië tijdens de Tweede Wereldoorlog herdacht. Eindhoven kent echter geen herdenkingsplek. Er blijkt wel een grote behoefte te zijn. Meelhuysen heeft zich ingezet en nu is er zo’n plek. “We hebben vier kernwoorden: eren, verbinden, meedoen en doorgeven. We eren onze voorouders, willen de jeugd verbinden en óók de Molukse gemeenschap. Toen ik hen de hand reikte, reageerde ze zo warm. Bovendien moeten we doorgeven, niet meer zwijgen.” Het gedenkteken is dus Indisch én Moluks. “Een symbool van de gedwongen migratie naar Nederland.”
indisch-moluks-gedenkteken-eindhoven.nl
