Afbeelding

Onze helden

· leestijd 1 minuut Column

Om 10.01 uur ontving ik een WhatsAppbericht van een goede vriendin. Het was een afbeelding met een tekst die ze zelf had geschreven. “Ja, het kan nu!”, stond in haar bericht.

Op een doordeweekse dag is het bijna onmogelijk om appjes bij te houden. Het komt weleens voor dat ik 200 ‘te lezen’ berichten heb. Dat lezen is dan een dagtaak. Een wonder boven wonder dus dat ik dit berichtje wel zag binnenkomen. Een minuut later was ik ingelogd en maakte ik mijn afspraak. Ik was eindelijk aan de beurt voor het inplannen van mijn vaccinatie. Op 21 juni mag ik mijn eerste prik halen. Ik kan niet wachten. Het voelt als een einde aan een veel te lang durende winterslaap. De tweede prik is een ticket naar nog meer vrijheid.

Sowieso voelde het deze week weer goed. De verschillende versoepelingen zijn soort bevrijding, terwijl we nog veel vrijheden tegoed hebben. Ook voelt het ‘nieuwe normaal’ inmiddels heel normaal. We zijn gewend aan 1,5 meter afstand, weinig contact met anderen en een verplicht mondkapje. Toch kijk ik ernaar uit om weer te kunnen knuffelen, tussen mensenmassa’s te staan en in een bomvolle trein te zitten. Maar het feit dat we weer meer onder de mensen kunnen komen, gecombineerd met het goede weer, voelt als een voorbode op al het positieve wat ons hopelijk nog te wachten staat.

Mijn dank is groot aan alle verpleegkundigen, politieagenten, gemeentelijke handhavers, de maaltijd- en pakketbezorgers, leraren, supermarktmedewerkers en alle andere helden die de samenleving draaiende hebben gehouden. Ze deden dat vaak met een flexcontract en voor een gemiddeld of ronduit laag salaris, maar met hart voor de zaak en samenleving. Het is daarom extra pijnlijk dat onder het mom van marktwerking, bepaalde mensen heel rijk zijn geworden met het inkopen van mondkapjes. En als er één ding is wat we van deze crisis moeten leren, is dat we vakmensen meer moeten waarderen. Niet alleen met woorden, maar ook met euro’s.