Een warme herinnering
· leestijd 1 minuut ColumnIk herinner me dat ik soms een beetje bang was voor hem, want hij keek zo nu en dan nors uit zijn ogen. Maar achter die blik zat een ontzettend warme glimlach, sprankelende ogen en vooral veel humor. De rimpels op zijn gezicht vertelden de geschiedenis van de eerste generatie Turkse arbeidsmigranten. De grote reis naar Europa, het harde werken in de fabrieken en het dragen van de verantwoordelijkheid voor het bestaan van de familie in Turkije. Mijn respect voor Riham Amca en zijn generatiegenoten is groot.
Een paar keer per jaar kwam ik hem tegen in de moskee, in Doornakkers of op de Insulindelaan. Soms hadden we alleen oogcontact, soms een korte groet of klein gesprek. Het was een vertrouwd gevoel en een vertrouwd gezicht. Voor mijn gevoel zag hij er altijd hetzelfde uit. Grijs/witte baard, een grote bril en een Turkse muts op. Helaas heeft corona ervoor gezorgd dat ik ook hem al lang niet meer ben tegengekomen.
Afgelopen week overleed hij aan corona en tragisch genoeg zijn dochter een dag later aan kanker. Ik heb er verdriet van. Met zijn overlijden is een markant persoon in de wijk en voor mij een vertrouwde jeugdherinnering heengegaan. Een stuk van onze geschiedenis kan alleen nog verteld worden door zijn kinderen en kleinkinderen. De Turkse gemeenschap in Tongelre is in rouw, want de afgelopen maand zijn zij vier mensen uit hun gemeenschap verloren. Een groot gemis en ik wens hen allen veel sterkte met het verwerken van dit verlies.
Het voelt gek een treurige column te schrijven in een week dat de zon volop schijnt en we weer lekker op het terras kunnen zitten. Toch vind ik het belangrijk om hierbij stil te staan. Het is de realiteit waar we ons voorlopig nog bewust van moeten zijn, want helaas is corona nog niet voorbij. Blijf daarom voorzichtig, let op elkaar en zorg voor elkaar. En laten we deze zomer, bij iedere warme zonnestraal, extra stilstaan bij de mooie herinneringen aan de mensen die ons dierbaar zijn.
