Yasin
Yasin

Twee gezichten

· leestijd 1 minuut Column

“De rechthebbende daklozen gaan respectvol om met de stad, omdat het ook hun stad is en ze op deze plekken terugkomen.” Dit was de conclusie van een van de leden van de Klankbordgroep Dak en Thuislozen (KDET) van Eindhoven.

Twee leden van KDET wilden mij graag spreken na alle negatieve berichtgeving over overlast door daklozen in onder andere Oud Woensel. Een van hen heeft zestien jaar op straat gelopen en kent de mensen goed. Zijn beeld is dat de overlast vooral te maken heeft met ‘nieuwe’ daklozen die voor de noodopvang naar Eindhoven zijn gekomen. Ook zijn wijkbewoners door corona overdag thuis en zien vaker activiteiten die ze voorheen niet zagen. Voor mij kreeg de onzichtbare wereld van mensen die in hun eigen ‘bubbel’ leven een stem. Een stem die mij raakte, want ook deze mensen hebben recht om hier te leven. 

Dat de openbare ruimte hun woonkamer is, maakt het voor hen misschien nog wel complexer dan voor mensen die alleen hun gordijnen dicht hoeven te trekken. Toch begrijp ik ook de klachten en bezwaren van buurtbewoners heel goed. Bepaalde delen van onze stad zijn overbedeeld in de voorzieningen voor dak- en thuislozen. Dit zou eerlijker verspreid moeten worden over de stad. Ook dat is inclusief leven. Ik ben blij dat we deze klankbordgroep hebben. Zij geven het onbekende een gezicht, waardoor de vaak enge, onverzorgde en anonieme voorbijganger niet meer onopgemerkt aan je voorbij gaat. Ook zij hebben naar mijn mening evenveel recht op een dak boven het hoofd als een starter, student of oudere.

 Ik vroeg of ik een nacht mee op pad kon, maar het was beter om overdag de ‘hotspots’ bezoeken. Want ook deze mensen hebben recht op privacy op hun slaapplekken. In de ochtend bevinden zij zich in hun ‘woonkamer’ in de stad en kunnen wij deze plekken in anonimiteit bezoeken. Het was een week waarin ik twee gezichten van de stad zag. Van het presenteren van iconische gebouwen naar gesprekken over slapen onder een brug. Het contrast kon niet groter.