Bas
· leestijd 1 minuut ColumnAl langere tijd ben ik bezig met een onderzoek naar hoe we de bijstand positiever kunnen inrichten. Naast de thema’s woningbouw en de leefbaarheid in wijken, heb ik namelijk ook de verantwoordelijkheid over de Eindhovenaren die in de bijstand zitten.
Wat mij ontzettend tegen de borst stuit, is het feit dat de bijstandswet is ingericht vanuit wantrouwen. De bedoeling is om de ‘boeven’ eruit te vissen, maar de werkelijkheid is dat zij er altijd mee wegkomen en de kwetsbaren opgezadeld zitten met de bureaucratie en negatieve prikkels. Bovendien is de stap naar werk voor deze doelgroep soms heel eng. Vooral als je van een magere maar zeker inkomen van de bijstand, een stap maakt naar een flexibel nulurencontract. In dat kader heb ik afgelopen week een aantal gesprekken gevoerd met mensen die in de bijstand zitten.
Ik sprak onder andere met Bas. Hij werkte, als podiumbouwer, voor een schraal salaris, kon daar niet van rondkomen en ging een lening aan. De eindjes aan elkaar knopen lukte niet. Er kwamen betaalproblemen en hij raakte dakloos. Het werd voor hem leven in een opvang tussen drugs- en alcoholverslaafden. Bas hield zichzelf op de been en bleef aan het werk, omdat hij niet afhankelijk wilde zijn van de overheid. Om vijf uur ’s ochtends stond hij op. Niet om methadon te halen, maar om net als jij en ik naar zijn werk te gaan. Uiteindelijk kwam hij toch in de bijstand terecht. Hij gaf niet op, begon aan een opleiding en loopt nu stage. Echt werken loont niet voor Bas, want hij zit in de schuldsanering.
Ik moest mijn best doen om mijn tranen te bedwingen. Hoeveel pech kan een mens hebben? Hoe harteloos kan het systeem van de overheid zijn? Dit is precies waar ook de gedupeerden van de Belastingdienst tegenaan lopen. Laten we van Bas en de toeslagenaffaire iets leren en ervoor zorgen dat niet de regel of de wet, maar de mens centraal staat. Tijd voor een verandering in de bubbel van Den Haag!
