Strijdvaardigheid
· leestijd 1 minuut ColumnDe laatste dag van de ramadan is aangebroken terwijl u deze column leest. Door de waan van de dag is de maand voorbij gevlogen. Het was een kleurloze ramadan, omdat we met niemand ons eten konden delen en het vooral in kleine kring moesten doorbrengen. Daardoor was het wel goed voor de reflectie.
Voor mij en vele anderen is dit slechts één maand en van tijdelijke aard. Maar er zijn ook mensen voor wie dit de norm is. Eenzaam, ingetogen en veelal ook op een houtje bijten zonder een perspectief op beter. Helaas is dit niet alleen in minder ontwikkelde landen praktijk van alle dag. Ook in ons land en in onze eigen stad zijn er mensen die de eindjes niet of nauwelijks aan elkaar kunnen knopen of een eenzaam bestaan hebben. En dat terwijl er veel welzijn en welvaart te verdelen valt.
Het is een steeds groter wordende verontwaardiging waarmee ik worstel. Voor een deel van de samenleving is niets teveel en lijkt alles aan te komen waaien. Terwijl mijn pakketbezorger zich het afgelopen jaar het lazarus heeft gewerkt en dat in een zzp-constructie doet, omdat het gunstig uitpakt voor het bedrijf waarvoor hij werkt. Of de maaltijdbezorger die 48 uur per week moet werken om überhaupt zijn vaste lasten te kunnen betalen. En dan heb ik het niet eens over de gemotiveerde bijstandsgerechtigde voor wie de eerste stap richting werk bijna onmogelijk is, omdat het geld kost om te kunnen werken. De kloof in de samenleving groeit en dat voelt heel oneerlijk.
Mijn missie is om het tij te keren. Ik heb er helaas weinig invloed op omdat het vooral nationale politiek betreft, maar het mag mij niet weerhouden om er iets van te vinden. Dat zal ik zeker doen én laten horen. De ramadan heeft mijn strijdvaardigheid aangescherpt. Ik kan er weer een jaar tegenaan. Ik wens iedereen die het viert een goed Suikerfeest. Deel zoveel mogelijk Shebekia en al het andere zoet, want zoet eten doet zoet praten en dat is goed voor een glimlach en de saamhorigheid.
