Afbeelding

Stap voor Stap Uitvaartbegeleiding - De lege stoel

Partnerbijdrages

Het kan zo maar ineens afgelopen zijn

‘Sinds mijn moeder negentig was, vierden we ook de halve verjaardagen, want ‘het kon toch zo maar ineens afgelopen zijn,’ zei ze vaak. ‘Maar je kunt ook wel honderd worden,’ bracht ik er hoopvol tegenin.


Zaterdag 2 juli 2016 gingen we samen boodschapjes doen. We genoten van de zon op het terras bij de Suikerberg, met uitzicht over de singel. Ze kookte aardappels met bloemkool en een stukje vlees.
Twee uur later namen we afscheid, ze was moe en ging vroeg naar bed. De volgende ochtend nam mijn moeder de telefoon niet op. De paniek sloeg toe. Even later reed ik van Amsterdam naar Zwolle, mijn pantoffels nog aan. Daar zat ze in haar favoriete stoel, de ogen gesloten, haar keukenschort om.


De dood komt altijd ongelegen, hoor je weleens. Tranen en de onwerkelijkheid namen het over. Nu had mijn moeder een vooruitziende blik. In haar ‘la met belangrijke papieren’ vond ik een interview met Wilma Bouwmeester. Even later zat Wilma tegenover me en konden we voorzichtig beginnen aan de voorbereidingen van het afscheid. Ze hielp me door alle stappen heen, liefdevol en geduldig. Daardoor werd de begrafenis het glorieuze eerbetoon dat ik mijn unieke en bijzondere moeder wilde geven. Met liefde en statige dragers en een roze chipolatataart om mijn moeders laatste halve verjaardag te vieren, die op de datum van haar begrafenis viel.’


Hanny Roskamp (56)