Getransformeerd van aanvaller tot verdediger
· leestijd 2 minuten Sport(door Mark de Rooij)
ZWOLLE – “Wat als ik in de jeugd daar al neer was gezet”, mijmert Tom IJzerman tijdens het interview over zijn tijd, en naderende afscheid, bij Dieze West. Dan had die betaaldvoetbal-carrière er misschien wel ingezeten, beaamt de man die op Het Hoge Laar arriveerde als aanvaller en vertrekt als verdediger.
IJzerman (28) kondigde begin deze maand zijn vertrek aan. Na vier-en-een-half seizoen Dieze West is het tijd om op zondag leuke dingen te doen met zijn gezin of vrienden. Dat schiet er nu vaak bij in. “Hoe lekker is het als je straks op zaterdag speelt en ’s avonds de mogelijkheid hebt om wat te doen? Zondag kan ik wat met mijn gezin gaan doen, of ik ga naar de voetbal met vrienden of ik ga even hier kijken.”
Makkelijk was de overweging niet. De aanvoerder heeft louter warme gevoelens bij de club met wie hij opklom van de derde klasse naar de hoofdklasse. IJzerman groeide uit tot een boegbeeld. “Dit is niet zomaar een club. Ik durf wel te zeggen dat elke speler die hier komt, voelt zich thuis. Dat zegt veel over deze club.” IJzerman roemt ook de hechtheid van de spelersgroep. “Ik heb het zelden in m’n leven meegemaakt dat een spelersgroep, met zoveel verschillende type jongens qua karakter en mentaliteit, zo hecht is. In en buiten het veld. Dat is een belangrijk aspect geweest in al die jaren dat ik hier gespeeld heb.”
De club die hem na dit seizoen oppikt - IJzerman heeft al een goed gesprek gehad met ondermeer een zaterdageersteklasser in de regio, maar wacht nog met een keuze- haalt hem zeer waarschijnlijk als centrale verdediger aangezien dat de positie is die hij vrijwel al die tijd, en met succes, bij Dieze West heeft bekleedt. Hij voelt zich er inmiddels helemaal thuis. Sterker nog: met zijn voetballende, leidinggevende en fysieke kwaliteiten, spelinzicht en winnaarsmentaliteit is hij misschien wel gemaakt voor het aansturen van een elftal, van achteruit.
“Misschien heb ik wel de verkeerde keuze gemaakt. Dat is natuurlijk achteraf praten. Ik heb het in de spits ook altijd prima gedaan. Ik bedoel: Bij HHC Hardenberg kunnen ze nog steeds niet geloven dat ik nu achterin speel. Omdat ik daar altijd de nummer negen ben geweest.”
De ‘wat als-vraag’ doemt wel eens op. “Ja. Kijk, ik heb niet de absolute topsnelheid die je nu als nummer negen moet hebben. Maar praat je over duelkracht, fysieke gesteldheid en over winnaarsmentaliteit...”
Vrienden verklaarden hem voor gek toen hij in 2011 SDC Putten (hoofdklasse) verruilde voor Dieze West (derde klasse). “Dat is misschien wel mijn allerbeste keuze ooit geweest”, zegt IJzerman, die tot dat moment als een echte aanvaller bekend stond. Bij Dieze West werd IJzerman, uit nood geboren, achterin gezet. Een gouden greep. Aan de hand van de zoon van de bekende oud-profvoetballer Rene IJzerman stoomde Dieze West op van de derde klasse naar de hoofdklasse.
IJzerman kan zich het moment nog goed voor de geest halen toen hij zijn naam voor het eerst achterin zag staan. “We speelden een oefenwedstrijd tegen WVF. Marco Onderberg was trainer. Ik zag de opstelling en ik denk: ‘ik speel niet’. Je kijkt altijd gelijk naar boven. Nejim (El Atiaoui, MdR) tikt tegen m’n knie en zegt: ‘kijk eens naar beneden.’ Ik dacht: ‘hartstikke leuk, maar ik ga niet centraal achterin spelen. Ik heb van mijn vijfde levensjaar voorin gespeeld en ik ga absoluut niet achterin spelen.’ Maar goed, toch gedaan. Ik dacht: ‘Ik kan wel heel moeilijk gaan doen meteen de eerste keer. Maar daar heb ik helemaal geen zin in. Dus ik doe gewoon m’n ding en dan zie ik wel.’” Het bleek IJzerman uitstekend af te gaan. “Ik ben voetballend toch wel goed onderlegd. Organisatorisch gaat me ook wel goed af. Ik ben bezig met hoe het elftal speelt. Ik coach veel. Maar ik heb ook wel veel moeten leren. Ik ging me ook verdiepen in ander soort spelers: types als Pique of Ramos. Mannen die er alles aan doen om te winnen en daarnaast ook nog eens goed kunnen voetballen.”
“Achteraf gezien….”, mijmert IJzerman. “Ik had het er laatst nog met m’n vader over. Toen ik naar PEC ging was ik elf of twaalf. Wat als ik toen al op die plek had gespeeld?”
