Hilarius: 'communicatie bij Topvolleybal Zwolle had beter gemoeten'
· leestijd 3 minuten Sport(door Mark de Rooij)
ZWOLLE – Na drie seizoenen trekken aan de kar van het zelfsturende Zwolse teamconcept is Jelle Hilarius blij dat hij, bij landskampioen Orion, weer in een omgeving zit die het uiterste van hem vergt op volleybalgebied. De periode Topvolleybal Zwolle typeert Hilarius als een ‘super mooi avontuur’ waarvan hij enorm veel geleerd heeft, maar waarin hij op volleybalgebied stil heeft gestaan.
“Dat is ook de ‘struggle’ die ik elk jaar gehad heb. Aan de ene kant weet je dat je met iets tofs bezig bent, iets dat je groter maakt als het lukt. Maar aan de andere kant denk je: ‘ik had ook bij een topteam kunnen spelen waar mensen het uiterste uit je halen qua volleybal’”, zegt Hilarius als hij net een weekje bezig is aan de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Het is nog 'een zomerschemaatje'. Tijd genoeg dus om af te spreken voor een interview in Zwolle, waar de in Haaksbergen geboren Hilarius nu al weer jaren woont met zijn vrouw.
Het Landstede Sportcentrum is de logische plaats van handeling. De topsporthal waar hij de afgelopen drie seizoenen met Topvolleybal Zwolle tegen degradatie vocht, in een verder verleden met Landstede Volleybal om het kampioenschap speelde en waar hij in de toekomst weer een Zwols mannenteam wil zien spelen op het hoogste niveau. Dat hij daar, na zijn actieve loopbaan, een rol in gaat spelen, staat voor hem al vast. Hoe en wanneer precies, dat weet hij nog niet. “Laten we per jaar bekijken hoe het er fysiek voor staat”, lacht Hilarius.
De 2m03 lange diagonaalspeler is bij Orion binnen gehaald als een ervaren speler (30 jaar) die gespaard wordt voor de grote wedstrijden (zoals de Europese krakers in de CEV Cup) en een mentorrol vervult voor jongere spelers.
'Niet geprikkeld'
Op de eerste trainingen in Doetinchem is het aanpoten voor Hilarius. In plaats van de gebruikelijke anderhalf á twee uur per sessie moet hij nu drie uren aan de bak. “Dat laatste uur... daar word ik niet heel blij van. Dan ben ik echt moe. Dat heeft nog even wat tijd nodig”, zegt Hilarius. Het doet hem denken aan het Landstede Volleybal-tijdperk, de laatste keer dat hij in Nederland op zo’n hoog niveau trainde. “De afgelopen drie seizoenen ben ik niet geprikkeld op de training.”
Intrinsieke motivatie
Terug naar de winter van 2015/2016. Het nieuws dat Landstede zich terugtrekt als geldschieter valt als een bom binnen de selectie van de toenmalig landskampioen en doet volleybalminnend Zwolle vrezen. Naar nu blijkt een zeer gegronde vrees. Hilarius, die dan net weer terug is na twee seizoenen in het buitenland, laat het er niet bij zitten en zet samen met Thijs van Noorden zijn schouders onder een nieuw te vormen team. Uit nood geboren -want: geen geld- ontstaat het idee van een team zonder coach. Een team waarin niets met volleybal kan worden verdiend, maar waarin spelers vanuit een intrinsieke motivatie vooral in zichzelf dienen te investeren, met als beloning spelen in de eredivisie. In die beloning school echter ook het probleem, aangezien niet iedereen op (voor hem voldoende) speeltijd kon rekenen. Voor spelers die veel op de bank zaten begon de schoen steeds meer te wringen.
'Communicatie had beter gemoeten'
“Sommigen spelen gewoon minder, wat niet betekent dat je geen rol hebt. Maar als dat niet duidelijk is, speel je voor je gevoel elke week minder en krijg je geen kans. Het is nu eenmaal een teamsport; je hebt ook een belangrijke rol als jij op de training aan die andere kant van het net staat. Maar die spelers moet je wel de nodige aandacht geven, en waardering. Die communicatie had beter gemoeten", beseft Hilarius.
Lees verder op www.deswollenaer.nl.
"Communicatie is altijd belangrijk, maar in zo’n onduidelijk proces is het nog belangrijker om elkaar te blijven betrekken bij alles, elkaar te bedanken, belonen, zorgen dat iedereen deel uitmaakt van, een eigenaarschap voelt. Dat is niet altijd goed gegaan bij ons, daar hebben we ook zeker mensen door verloren."
Het is halverwege het interview als Hilarius lang moet nadenken over een vraag. Het blijkt de 'million dollarquestion'; waarom zou iemand met een volleybalachtergrond, en het liefst ook nog ervaring in de eredivisie, zich commiteren aan een concept waarvoor je offers moet brengen, vooral in jezelf dient te investeren en op volleybalgebied weinig tot niets bijleert? De vraag steekt de kop op nadat Hilarius zelf heeft aangegeven dat het team afgelopen seizoen te weinig spelers met een gedegen volleybalachtergrond had.
"Waarom zou je dat doen? Tsja, als ik voor mezelf spreek: ‘het gaat altijd al op dezelfde manier. Dan kun je drie keer achter elkaar kampioen van Nederland worden. Je weet dat je het hoogste budget hebt, waar het toch vaak mee te maken hebt. Je hebt het beste programma: traint twee keer zo vaak als de andere teams. Het enige dat je moet doen is fit blijven, en de kans is heel groot dat je dan bovenin eindigt. Het is de uitdaging om iets compleet anders te doen. Te vertrouwen op je eigen niveau en niet bang te zijn om misschien eerst wel een lager niveau te halen. Dan haal je er iets anders uit. Bijvoorbeeld over teamprocessen, over wanneer je iets moet zeggen en wanneer niet, er zijn zoveel dingen die ik geleerd heb in de afgelopen drie jaren. Dat kan ik nu ook goed gebruiken in mijn bedrijf."
