Frank Oosterhof bij Be Quick '28 langs de lijn tijdens het nacompetitieduel tegen Unicum.
Frank Oosterhof bij Be Quick '28 langs de lijn tijdens het nacompetitieduel tegen Unicum. Foto: © Pedro Sluiter

Oosterhof verloor strijd van lichaam; ‘degradatie is klote, maar valt in het niet bij blessureleed’

· leestijd 2 minuten Sport

(door Mark de Rooij)

AMATEURVOETBAL 

Blessureleed kostte hem al een overgang naar een club op een hoger niveau en na zes jaren van knieoperaties- en revalidaties is Frank Oosterhof (30) tot de conclusie gekomen dat hij de strijd met zijn lichaam niet gaat winnen.

De degradatie uit de eerste klasse in 15/16 en het mislopen van het kampioenschap in de tweede klasse na een beslissingswedstrijd in 13/14. Het zijn dieptepunten in zijn tijd als voetballer van Be Quick ‘28, maar Oosterhof zou het graag nog eens meemaken als dat betekent dat hij weer op het veld zou kunnen staan. De realiteit is nu dat Oosterhof een operatie heeft ondergaan om ervoor te zorgen dat hij in de rest van zijn leven nog enigszins fanatiek kan sporten. Aan zijn voetballeven is na dit seizoen een einde gekomen.

Het is een einde waar Be Quick ‘28 zelf ook een katertje aan overhoudt. Vanuit een rolstoel -beentje omhoog om de geopereerde knie te ontlasten- langs de lijn ziet Oosterhof zijn ploeg zaterdag een penalty missen en onnodig met 1-2 verliezen van Unicum. Zo wordt na een knap en verrassend goed seizoen het toetje geen sorbet met een kers op de slagroom, maar een kinderijsje dat na een paar happen op is.

Dat Frank zijn hele voetballeven voor Be Quick ‘28 uitkwam, lijkt logisch als telg van clubfamilie Oosterhof. Toch was de zoon van Bert Oosterhof, keeper en later 23 jaren in de technische staf van het eerste elftal, in 2016 dichtbij een overgang. Oosterhof wil geen namen noemen, maar het is niet moeilijk voorstellen dat eersteklassers- en zelfs hoofdklassers interesse hadden in de middenvelder met een neusje voor de goal. Goed voor elf treffers in het kampioensjaar 14/15. “Er zouden gesprekken gaan plaatsvinden. Ik ben wel iemand die alles eruit wil halen, dus ik had die stap zeker gemaakt. Toen scheurde ik voor de eerste keer mijn kruisband af en hield dat op. Ik heb toen zestien maanden langs de kant gestaan. De blessures hebben ook de rest van mijn carrière bepaald”, zegt Oosterhof, die in het seizoen 2010/2011 instroomde bij de hoofdmacht.

Relatief

Na de degradatie uit de eerste klasse bouwde de club onder trainer Arnie Pot aan een nieuwe succesperiode met als kers op de taart het kampioenschap in 2014/2015. “Met afstand het hoogtepunt. Die wedstrijd bij RDC. We spelen tachtig minuten met tien man en ik maak twintig minuten voor tijd de 1-1. Dat was toen genoeg. Dat koester ik, dat was een prachtig team. Een vriendenteam ook”, zegt Oosterhof, die ook niet lang na hoeft te denken over het dieptepunt. “Dat zijn de blessures. Een degradatie is klote, maar relatief. Als je ziet hoeveel ik gespeeld heb de afgelopen jaren, dat zijn een paar wedstrijden geweest. Waar doe je het dan voor? Je stopt er veel meer in dan je eruit haalt.”

Kunstgras IJVV

Gedeelde smart is halve smart dus Oosterhof is blij dat hij dit seizoen in de ziekenboeg gezelschap had van twee andere geblesseerde routiniers, Bram Bemboom en Dennis Schotanus. “Dat maakt het wel draaglijker, we zijn goede vrienden geworden. Elke dinsdag en donderdag samen in het krachthonk, en vaak zaterdag samen. Zij wilden na dit seizoen in ieder geval stoppen, maar ik was er wel over uit dat ik doorging. Tot die wedstrijd tegen IJVV.” Op het kunstgras in IJsselmuiden (16 april jongstleden) blijft Oosterhof naar eigen zeggen steken in het veld en moet hij met een brancard naar de kant.

Risico

Na deze tegenslag slaat de balans wel definitief door: naar een afscheid van het voetbal. Dat komt door de boodschap die de arts voor hem heeft. Weer gaan voetballen na deze operatie is niet zonder risico. De kans dat er dan onherstelbare schade optreedt is niet gering.

‘Wat is verstandig? De orthopeed zei dat als ik wil blijven sporten en enigszins fanatiek, het riskant is als ik me niet laat opereren. Daarom hadden zij een operatie aangeraden. Dat maakte de keuze wel makkelijker, omdat ik veel plezier haal uit sport. Tennis en padel bijvoorbeeld. En gisteren zat ik te kijken bij de vier Engelse Mijl en de Halve Marathon. Dan moet dan maar het doel worden voor volgend jaar. Welke van de twee? De halve marathon natuurlijk.”