Fans verdrinken in een zee van gelukzalighei

(door Mark van der Vegt)ROTTERDAM/ZWOLLE - “Ajax is niks, Ajax is niks. Ze weten niet eens wat voetballen is. Ze hebben een keeper, die doet geen sodemieter...de bal komt er aan en de keeper laat hem gaan...”Veel voetballiefhebbers zijn er eens goed voor gaan zitten. De verwachtingen op een laag pitje gezet: PEC Zwolle tegen Ajax; de provinciekampioen van de remises tegen de degelijk solide Amsterdamse machine die bijna landskampioen is. En dan winnen. Niet zomaar winnen. Nee, dik winnen en dik verdiend winnen met bijna surrealistische cijfers. Onverwacht is vaak het allermooist. De avond valt over Rotterdam als het schoolpleinliedje over een niks kunnende keeper maar weer eens door stadion De Kuip galmt. In het blauw witte gedeelte van het stadion kijken mannen, vrouwen, opa’s, oma’s, vaders, moeders, zonen en dochters elkaar vol ongeloof aan. Maar het staat er toch echt: 5-1. Het ongeloof zien transformeren tot besef; je moet er bij zijn geweest om de impact van de gewonnen bekerfinale in haar volle omvang te kunnen begrijpen. De tranen van blijdschap, de golden shower van Amstel bier die bij elk doelpunt het vak onderdompelt; de omhelzing van volslagen vreemden die voor een paar uur bloedbroeders zijn. 5-1. Hier is geschiedenis geschreven; hier op de tribunes ben je ineens meer dan een toeschouwer; je maakt deel uit van geschiedschrijving.Een scenario waarin de auteur PEC laat winnen, wordt door (bijna) niemand voor aannemelijk gehouden als de bussen rond het middaguur volgepropt aan de lange reis naar Rotterdam beginnen. Veelgehoorde kreten: ‘Als we de eerste tien minuten maar doorkomen, dán hebben we een kans’ en ‘Ach, we staan er toch maar mooi, dus ik ga vooral genieten van de sfeer’. Iedereen mag maximaal vier biertjes meenemen in de bus. De meerderheid van de mannen doet een poging dat te omzeilen. Een supporter heeft thuis pakjes Roosvicee leeg laten bloeden en gevuld met Berenburg. Het arme chemische toilet krijgt het zwaar de komende twee en halve uur. De buschauffeur zegt dat er onderweg geen plaspauze zal worden gehouden. Halverwege trekt de wc al niet meer door. De vrouwen in de bus plassen nog liever in hun broek dan dat ze ‘dat vieze toilet’ bezoeken. De bus stinkt en dat ene ‘Peter’ dertig gekookte en gepelde eieren heeft meegenomen ‘om in de bus te verstoppen’, dat helpt ook niet mee. Of dat er een ‘stukjesschrijver in de bus aanwezig is’. “Wij zijn niet bang want Marruk is er bij, Marruk is er bij, Marruk is er bij.” De stemming is uitbundig, jolig en kan niet door stank of langzaam afgelegde kilometers asfalt worden bedorven. Rond half vier dwarrelt het lange lint supportersbussen Rotterdam binnen. Er is politiebegeleiding. Wereldvreemde Rotterdammers kijken meewarig naar de schier onophoudelijke optocht van bussen. Als de stoet aan de voet van het stadion tot stilstand komt, stromen duizenden in blauw wit naar het stadionplein. Een eindeloze rij mannen staat met de wind mee in de berm te urineren. Onder toeziend oog van de politie. Er klinkt geen wanklank; PEC-supporters tonen zich in de Randstad vooral trots op hun club en hun kleuren. Bij het stadion is vertier: muziek, drinken en eten. Ajax en PEC-supporters mengen zich niet zozeer, maar bijten elkaar ook niet. Het is bijna on-Nederlands te noemen, voor een voetbalduel althans. De aftrap komt dichterbij en de PEC-fans nemen hun plaats in. Achter het doel. Wie op de onderste ring staat en omhoog kijkt, valt in een duizelingwekkend blauw wit panorama van blijde verwachting. De aftrap, het rookgordijn. De tegentreffer, het nieuwe rookgordijn, de Ajax-fans (nou ja fans..) die voor hun eigen keeper een oorlogsgebied creëren. De elftallen van het veld. Ongeloof en boosheid in het Zwolse vak. En dan, na de hervatting, zoals dat hoort met Pasen, de wederopstanding. Om niet te zeggen: de geboorte van een wonder. 1-1, 2-1, 3-1, 4-1. Tijdens de pauze zingt de Zwolle-kant van het stadion uit volle borst de officieuze Ajax-hymne Three Little Birds mee. Voetbalhumor. Het is nu écht stil aan de overkant. De tweede helft gaat in een roes voorbij. Frank moet zijn ‘rotzooi meenemen’ en ‘Ajax is niks, ze weten niet eens wat voetballen is’. Er komt geen blessuretijd (gejuich) en nimmer is het einde van een wedstrijd van PEC zo in een orgastisch collectief gezongen ‘Ik ben een Zwollenáár’ geëindigd als op deze 20e april 2014. En de Zwollenaren, zij dansen en springen en verdrinken in een deinende zee van blauw witte gelukzaligheid. PEC pakt de KNVB-beker. Fans plengen tranen van blijdschap. Foto: Pedro Sluiter