Azijn en bier
· leestijd 1 minuut AlgemeenHonderden, misschien wel duizenden fans van PEC Zwolle werden zondagmorgen wakker met een gelukzalige glimlach. Ondanks mijn chronische ochtendhumeur verscheen ook bij mij iets van vreugde in het nog verfrommelde gezicht.
Zeer verdiend had onze trots de avond daarvoor gewonnen van een tegenstander die op voorhand onoverwinnelijk werd geacht. Daarom leidden die punten tot een krul om de lippen.
Onverwachte overwinningen zijn het mooist. Zeker als je favoriete club eindzeges niet aaneenrijgt en fans al blij moeten zijn met een gelijkspel. Dat is de trend die voor dit seizoen van PEC geldt: zes gelijke spelen naast drie verliespartijen en nu dan twee zeges.
Wat dat betreft bewaarden we aan Vitesse zaterdagavond een ingelijste herinnering. Onze laatste thuiswedstrijd op 29 februari met ruim dertienduizend toeschouwers op de tribune eindigde in de slotminuten op 4-3. Die ontlading behoort tot de klassieke hoogtepunten in het geschiedenisboek van PEC Zwolle.
Met dat gedenkwaardige feit in het achterhoofd was het extra wrang dat we deze laatste overwinning niet echt konden vieren. Natuurlijk spetterde de vreugde van de digitale tribune, maar het tipt niet aan een kolkende, uitzinnige massa in het stadion die in de slotseconden samen met de spelersgroep uit haar dak gaat.
Jezelf verliezen in onverwachte vreugde is waar iedere supporter op hoopt. De vergelijking van pakjesavond vieren zonder familie dringt zich naar voren in mijn goedgeluimde hersenpan.
Slechts een enkeling had zich vooraf gewaagd aan een positieve voorspelling. Tegen beter weten is was ik voor een gelijkspel gegaan. Toen in de vooravond de uitslagen van onze concurrenten bekend werden, kneep ik ‘m als een ouwe dief. Op Twitter deelde ik m’n twijfel over een heerlijk avondje en werd snel weggezet als azijnzeiker. Veroordelen gaat makkelijk in de anonimiteit van de digitale tribune.
De eerste helft was wel aardig. Typisch een wedstrijd van PEC. Een vroege achterstand, een redelijk combinerend team en tandeloos binnen het strafschopgebied. Na een paar minuten knarsetanden in de tweede helft zag ik meer strijd in de ploeg komen. Alsof men rook dat er wat te halen was.
Dat lukte en op Twitter voltrok zich een wonder: azijn veranderde in bier. Op tv verscheen zowaar een vrolijke trainer. Eindelijk zagen we een team dat leuk kan voetballen, maar dat we aanvallend een probleem hebben is overduidelijk. De afwerking op doel is ondermaats.
Overigens is het mooi dat de technisch manager de afgelopen weken er in is geslaagd jeugdige talenten voor lange tijd vast te leggen. Maar daarmee is het aanvallende probleem niet opgelost. Het is nog steeds alle hens aan dek.
Zaterdag uit naar 020 zal niet veel opleveren, is mijn in azijn gedrenkte opmerking. Maar daarna kan weer het bier vloeien in de wedstrijden tegen de twee ploegen onderaan.
Anton Cramer
