'Spierbal op hak' dreef Mulder tot wanhoop; "ze hadden nog nooit zoiets gezien"

(door Mark de Rooij)

HARDLOPEN

Je zult Arne Mulder niet horen klagen over de coronabeperkingen en over de mogelijkheid dat er helemaal geen hardloopwedstrijden plaatsvinden dit jaar. De Zwollenaar is al lang blij dat hij weer kan lopen na een winter waarin een 'extra botje' en een 'spierbal op de hak' voor angstige momenten zorgden. Die aandoeningen, zeker gecombineerd met elkaar, zijn zo bijzonder dat het nu zelfs studiemateriaal vormt.

Natuurlijk had Mulder er anders in gestaan als hij in topvorm was geweest en in deze periode toptijden had willen lopen, maar na een onzekere en vervelende winter ziet de Zwolse hardloper er nu zelfs wel de voordelen van in, van deze coronatijd. “Er zijn toch geen wedstrijden, dus het is een mooie kans om de conditie te vergroten en de trainingsintensiteit verder op te voeren”, zegt Mulder, die in maart nog wel dacht aan een aantal baanwedstrijden, maar zich nu afvraagt of er dit jaar überhaupt nog hardgelopen wordt in wedstrijdverband. “Ik zou wel een najaarsmarathon willen doen, maar ik verwacht niet dat dat mogelijk is. Tenzij er varianten worden verzonnen waarbij je alleen loopt en op tijd (bijvoorbeeld) zie ik het niet zo snel gebeuren. Je staat al gauw met honderd man bij elkaar.”

Os trigonum en accessoire soleus spier

Terug naar september vorig jaar: na zich te hebben verstapt tijdens het werk bleek uit onderzoek dat Mulder een enorme verdikking had op zijn hak, een soort botje. Iets wat maar bij één op de duizend mensen voorkomt, kreeg hij te horen. “Dat botje was geïrriteerd geraakt bij dat ongelukje op het werk en ik bleef er last van houden.” Om dat ontstoken botje te ontzien tijdens het lopen creëerde Mulder een wat andere manier van afwikkelen (lopersterm voor de beweging van de voeten tijdens het lopen) en daardoor ontwaarde zich nog een 'één op de duizend-geval'. Naast het extra botje, os trigonum genoemd, zagen de artsen op een mri-scan dat Mulder ook nog een extra spier had. “Dat noemen ze accessoire soleus spier. Door die wat andere manier van afwikkelen was die enorm gegroeid (gespierd geworden) en had ik op een opeens een spierbal op m'n hak zitten.”

Angstige momenten

Mulder beleefde hierna angstige momenten en vreesde voor zijn toekomst als hardloper. “Het was niet duidelijk wat ik er aan kon doen: een operatie, bot laten weghalen, spier doorsnijden. Het was elke week afwachten wat ik te horen zou krijgen en het was zoeken naar oplossingen.”

Op 5 maart kon Mulder na zes weken zonder hardlopen opgelucht ademhalen. “Ik weet het nog goed: één sportarts, één sportarts in opleiding en vier radiologen keken heel aandachtig naar die mri-scan. Met toen de boodschap: 'het is in orde'. Men vermoedt dat die extra spier bij mij hoort en daardoor wilden ze hem niet weghalen. Maar ze hadden nog nooit zoiets gezien. Ze vroegen me zelfs of ze hier gebruik van mochten maken voor de studie, als een soort van uniek lesmateriaal.”

'Heerlijk gelopen'

Inmiddels heeft de 29-jarige loper van AV PEC 1910 zijn eerste rondje van tien kilometer er weer opzitten. Een soort van Stadshagenrun -die hij meer dan eens won-, maar dan met een zelf uitgezet parcours in die wijk en met zus Nardie en vriendin Sarah-Lynn Reuver als fanatieke medelopers, uiteraard op 1,5 meter afstand. “Ik had het idee om ergens in de 33 minuten te lopen. Dat leek me een goed tempo, maar ook niet te intensief zodat ik mezelf tot het uiterste zou drijven. Het ging hartstikke prima. Een tijd van 33,40 ongeveer, helemaal volgens plan. Ik ben niet kapot gegaan, voel me kiplekker. Ik heb heerlijk gelopen en het was gewoon hartstikke leuk”, aldus Mulder, die vooral dankbaar is dat hij weer kan lopen. "Je wordt wel nederig van zo'n situatie.'