V.l.n.r. Pia, Jan en Marjolein Bos kijken alle drie terug op een 'prachtige tijd'.
V.l.n.r. Pia, Jan en Marjolein Bos kijken alle drie terug op een 'prachtige tijd'. Foto: Roy Visscher

Familie Bos was decennialang betrokken bij Jubal: ‘Zo’n prestatie op het WMC krijg je nu niet meer voor elkaar’

· leestijd 3 minuten Cultuur

(door Roy Visscher)

ZWOLLE - Jan Bos, vrouw Pia, moeder Trees, zoon Wouter, dochter Marjolein en broer Marten: allen waren ze tussen 1964 en 2010 ooit betrokken bij de bekende showband Jubal, die 70 jaar bestaat. Daarom laat de Swollenaer hen vertellen wat het betekende om een ‘Jubal-familie’ te zijn.

Jan kwam in 1964 als tienjarige bij tamboer-, trompetter- en pijperkorps Jong Jubal. “Ik speelde signaalhoorn. Er waren toen zo’n vijftig muzikanten en twintig majorettes en de leiding had Dick Gelderblom, een gedreven man. We oefenden aan het A-plein, in het centrum.” Pia was er rond die tijd majorette: “Tot bestuurslid Joop Rouwenhorst bij ons thuis kwam: of ik met m’n veertien jaar al over mocht naar de senioren, omdat de jeugd zoveel majorettes had. Mijn broer Machiel was trouwens slagwerker.” Eind jaren zeventig haalde dezelfde Rouwenhorst Jans broer Martin over om baritonsax te komen spelen. In de jaren negentig werden ook Wouter (slagwerk) en Marjolein (kort majorette, daarna fluit) lid. Trees, bekend als ‘mevouw Bos’, verzorgde de uniformen, waarvoor zij benoemd werd tot erelid. Wouter ontmoette zijn echtgenote Annemarie bij Jubal. Pia: “Toen Jan en ik trouwden, waren wij het elfde echtpaar van de na de oorlog heropgerichte vereniging.”

Amerikaanse tv

Jubals ‘rise to fame’ begon snel. Het was vernieuwend met de showfiguren uit de koker van Herman Edelijn sr. “Hij was voor zijn werk vaak in Amerika en Japan en zag in hotels sportprogramma’s opgeleukt worden door showbands”, vertelt Jan. “Dat was de inspiratie om met Jubal die kant op te gaan. Herman is erg jong overleden, helaas horen ook nare gebeurtenissen bij het verenigingsleven. Zo hebben we ook de uitvaart van voormalig dirigent Henny Ostmann geregeld.” Zijn voorganger Jillert Kamminga joeg in de jaren zeventig de overgang aan naar de modernere fanfarebezetting, met Jan op trombone. “Ostmann voelde goed aan dat Jubal ook meer ‘swing’ nodig had. En daarmee ‘klopte’ het hele raamwerk om verder naam te maken.”

Heibel

Het eerste optreden in Parijs hielp ook. “Dankzij dit optreden kwam Jubal in het ‘circuit’ van vaak over de grens spelende bands. “Er waren veel optredens, zoals Prinsjesdag en de Rosenmontagoptochten in Keulen, Dortmund en Bochum. En op tv in de Minivoetbalshows, Charmonie en de paleistuin van Soestdijk op Koninginnedag. “Voorzitter Klaas Kooiker had goede contacten met de NCRV. Er kwam zelfs een omroepdelegatie naar zijn afscheid.” Dankzij de vele lucratieve optredens kon een zomeruniform erbij worden aangeschaft. “Dat gaf heibel aan de Franse grens: twéé uniformen? Dat kan niet in de haak zijn. Smokkel? Maar we wisten de douaniers te overtuigen de bus door te laten.” Ook op weg naar de internationale Hanzeoptocht in Neuss, 1984, was er vertraging. “De Zwolse delegatie werd knap nerveus toen Jubal er op de afgesproken tijd niet was. Maar even later knalden we toch dat marktplein op.” Pia: “Ik zag op Soestdijk Juliana vlak langs je lopen op tv, Jan. En ‘s middags liep je alweer in de Zwolse optocht.” Jan: “Ja, de bus verliet Baarn onder politie-escorte.”

Poepfanatiek

De leden zagen elkaar ook buiten de optredens en repetities. “Verjaardagen, speurtochten, bowlingavonden, playbackshows. Het clubblad werd gestencild en geniet op onze keukentafel.” Er was thuis geen ontsnappen aan, memoreert Marjolein. “Maar we moesten wel eerst een andere hobby of club proberen, Jubal werd Wouter en mij niet opgedrongen.” Ging het er bij Jubal streng aan toe? Allen: “Nee! We waren gewoon poepfanatiek. Verjaardagen werden voor Jubal verzet.” Pia: “Marjolein werd geboren op de dag van de ‘uitvoering’ van 1984, maar Jan speelde mee.” Jan daarop: “Een voetbaltrainer kwam naar Jubal toe bij een repetitie op een sportveld. “Hij was jaloers op onze mentaliteit van alsmaar dóórgaan.”

Sexy

Op het WMC in 2001 vlamde Jubal weer eens ouderwets. Met choreografie van Herman Edelijn jr. werd Jubal, met Wouter en Marjolein in de gelederen, zesde van de wereld op de marsparade. Marjolein daarover: “De weg daar naartoe was zó gaaf, maar dat krijg je tegenwoordig niet meer voor elkaar.” Het huidige kleine ledenaantal was voor alle drie schrikken. “Tsja, in een uniform musiceren ‘is niet hip en sexy’. Mensen zijn nu ook liever individueel bezig en er is veel afleiding.” Marjolein, van beroep leerkracht, gooit het ook op de drukke huishoudens: “Veel ouders doen hun kinderen op meerdere clubs.” De glorietijd van Jubal lijkt voorbij, maar: “we komen geregeld oud-leden tegen en dat is altijd leuk, het Jubalverleden verbindt je.”