Zwolse postbode René Rietberg doet na 47 jaar zijn laatste ronde
· leestijd 3 minuten Algemeen(door Erik-Jan Berends)
ZWOLLE - ‘Wat ga’j doen jonge?’, vroeg zijn oom toen de 17-jarige René Rietberg van de Ambachtsschool aan de Mimostraat kwam. ‘Lek oe de post wel wat?’. En zo gebeurde het dat de jonge Rietberg in 1974 zijn opleiding voor machinebankwerker afrondde en bij de posterijen ging werken. Op vrijdag 21 mei deed de fluitende postbode zijn laatste ronde in zijn oorspronkelijke uniform door de Zwolse binnenstad.
“Ik was zeventien en had nergens belang bij”, vertelt hij lachend over het begin van zijn loopbaan. “Ja, feestvieren.” Een sollicitatiegesprek was snel geregeld en Rietberg kon aan de slag. Hij moest zich aan de Brederostraat melden om een uniform te laten aanmeten. “Het paste nog; ik kon alleen mijn broek niet helemaal dichtkrijgen, maar dat is niemand opgevallen.” De postkantoren bevonden zich In Rietbergs beginperiode aan de Westerlaan en op de Nieuwe Markt. In die eerste jaren reed hij op zijn brommer door zijn werkgebied, vooral om telegrammen rond te brengen.
Telegrammen
“We waren met z’n vijven en hadden ieder een eigen buurt”, legt hij uit. “We brachten onder meer veel gelukstelegrammen, bijvoorbeeld naar de Lichtmis als daar een feest was. Dan kon het best zijn dat als je terugkwam er weer drie lagen en dat je dan weer kon terugrijden. Dat was hartstikke mooi en dankbaar werk, al waren er ook wel telegrammen met minder goede berichten.” Naast telegrammen bracht Rietberg ook expresbrieven rond en mensen hun AOW. “We kregen dan geld mee en betaalden de mensen uit. Als er wat kleingeld overbleef, werd ons dat nog wel een toegeschoven.”
Westenholte
Na een jaar of vijf werd Rietberg rayonbesteller wat betekende dat hij in omliggende gemeente post moest bezorgen. “De eerste keer is het altijd wel lastig om uit te vinden waar de brievenbussen staan”, herinnert hij zich. “Ik moest onder meer naar Elburg, ‘t Harde, Nunspeet, Wezep en Oldebroek. Het kwam wel voor dat als ik mijn wijk had afgerond ik daarna ineens nog een andere moest doen als een collega uitviel. Maar meestal was het voor een week wel bekend waar ik naartoe moest.” Vanuit deze functie ging Rietberg terug naar Zwolle en werd hij postbode in Westenholte.
Vrouwen
“Daar heb ik heel lang gelopen. Ik kende er veel mensen en veel vrouwen zelfs bij hun meisjesnaam. Ik was er bekend als de fluitende postbode. Waarom ik floot? Weet ik eigenlijk niet, omdat ik in mijn sas was ofzo. Later kwam Stadshagen erbij. Daarna heb ik nog een poos in de Aa-landen gelopen en de laatste tijd in het centrum. Eigenlijk ken ik alleen Zwolle-Zuid niet zo goed.” Het vroeg opstaan ging hem vooral tegenstaan. “De afgelopen jaren stond ik steeds om half vier ‘s morgens op en was ik tussen één en twee uur thuis. Anderen vonden het vaak prachtig dat ik ‘s middags zo vroeg thuis was, maar ik lag iedere avond om acht of negen uur in bed. Je hebt dan haast geen sociaal leven.”
Regeling
Dat was voor Rietberg de belangrijkste reden om gebruik te maken van een gunstige regeling om op 64-jarige leeftijd te stoppen. “Zo’n tien jaar geleden kregen we bij de post al een voorstel om via een mobiliteitsregeling weg te gaan. Veel collega’s hebben dat gedaan, maar ik ben steeds gebleven. In 2017 zouden we door de komst van een nieuwe machine min of meer wel moeten, maar ik zei steeds ‘ik zie wel’. Het geld dat je bij zo’n regeling krijgt, is zo op en dan? De regeling die ik nu kreeg aangeboden was wél gunstig anders was ik nog niet weggegaan.”
Praatje
Ondanks dat het werk als postbode volgens hem ‘steeds dommer’ wordt. “De meeste post wordt machinaal gesorteerd en dat wat je zelf moet doen, doe je op codes. Vroeger kende je alle adressen. Niet dat alles vroeger beter was hoor; je groeit mee in die verandering. Ik ben alleen nog een postbode van het oude stempel. Voor een ronde staat bijvoorbeeld twee uur, maar dan doe ik er net zo lief een halfuur langer over. Zo ging ik in de Roggenstraat bij 100% Voetbal Zwolle altijd even wedstrijden analyseren, maakte ik een praatje bij de mensen van Tasjekopen en bij Lantinga dronk ik koffie. Ook met collega’s had ik altijd veel plezier.”
Muziek
Die contacten probeert hij nu wel aan te houden. Muziek en PEC Zwolle zijn de passies van Rietberg. “Voor PEC Zwolle heb ik altijd een seizoenskaart. Verder heb ik in de band The Fax gespeeld. Wij speelden vooral top veertig nummers. Mensen die wat modernere muziek wilden, kozen ons. Nu hebben we de formatie De Max met Jillis Zuiderbaan als zanger. Het is in feite een ouwelullenband; we spelen vooral muziek van The Stones, Bowie en Golden Earring. Na de zomer hopen we draad weer op te pakken.”
Nu hij meer tijd heeft, wil de fluitende postbode met zijn vrouw Betsie op pad met de caravan en meer fietsen en lopen om in beweging te blijven. Hij kijkt met veel plezier terug op de reacties die hij van zijn collega’s en klanten kreeg op zijn laatste werkdag. “Het is heel fijn te horen dat je wordt gewaardeerd. Maar ja, ik moet er als postbode ook gewoon langs hè, anders krijg ik op mien sodemieter.”
