Van de tribune: De twaalfde man
· leestijd 1 minuut AlgemeenHet was de bedoeling dat in dit stukje een ode werd gebracht aan de trouwe supporters van PEC Zwolle. Een lofzang over de nimmer aflatende trouw en het enthousiasme waarmee zij de mooiste club van allemaal steunen. Door dik en door dun. Thuis en uit.
Twee keer op maandagavond in de bus naar Limburg? Geen probleem. We doen het graag.
Maar maandagavond was er even een keiharde tik op de neus, omdat de hoofdrolspelers van onze passie naast in plaats van in hun schoenen gingen voetballen. Dat speelt tamelijk ongemakkelijk.
Na pakweg 20 minuten was de wedstrijd voor ons. Dachten we. Er stond 0-2 op het scorebord in de vriestempel van Maastricht. Heer en meester tegelijk. Een enkele optimist riep zelfs het overbekende 10, 10, 10.
Toch sloop er twijfel in het team dat je zelden ziet. Voetbal is een heerlijke sport om naar te kijken, omdat het zo onvoorspelbaar is. Als je als supporter in het geval van een kantelende wedstrijd aan de verkeerde kant zit, is dat niet fijn. Dan zit je opeens onder een regendouche van cynisme. Gaat het gezang wat met horten en stoten en voel je je koude tenen extra.
Grofweg heb je drie soorten supporters. Zij met korte lontjes die van hun hart geen moordkuil maken en direct denken aan doemscenario’s. Zij zien de promotie naar de eredivisie niet doorgaan.
De fans met de wat langere lontjes reageren iets bedachtzamer. ‘We staan weer met de voeten op de grond’ is een uitspraak die bij hen past. En vrijdag moeten we thuis tegen Den Bosch onze punten gaan pakken. Dat komt goed.
Het derde type supporter zit in de stille groep. Zij maken zich zorgen en zwijgen. Verscholen onder hun ijsmuts en gehuld in het PEC-jasje produceren ze aanzienlijk minder decibellen dan op de heenweg. Toen spatte hun branie van hele grote woorden.
Voetbal is als het dagelijks leven. Niets gaat gemakkelijk en succes krijg je nooit cadeau. Het is heerlijk wanneer je wint. In die overwinningsroes vergeet je even dat verliezen er ook bij hoort.
En nu maar hopen dat het team de cursus omgaan met teleurstellingen goed heeft begrepen en dat we vrijdagavond een team zien dat steviger in zijn schoenen blijft staan dan op het Maastrichtse kunstgras.
Ze weten zich gesteund door alle supporters die als twaalfde man achter hen staan. En dat altijd blijven doen.
