We leven nog
· leestijd 1 minuut ColumnDe man op één rij achter mij op de tribune van PEC Zwolle had zondagavond tegen AZ weinig vertrouwen in een goede afloop. Zijn opmerkingen waren doordrenkt met ultieme bitterheid. Voor een deel begrijp ik dat wel. Onze helden hadden de zondag daarvoor geen beste wedstrijd gespeeld en verloren van de aartsvijand. Dat doet onnoemelijk zeer.
“Het doek was gevallen”, had ik getwitterd. Vorige week had daarom in het teken van berusting gestaan. En een prima voedingsbodem voor de aangroei van sarcasme.
Niemand van ons team deed in de ogen van de man achter mij iets goed. Zeker in de eerste helft waarin wij de hoogspanning van vorige week herkenden. Het moet een mal gezicht zijn geweest. Ik probeerde de moed er in te houden, terwijl achter mij de verwensingen als mokerslagen in mijn rechter oorschelp terecht kwamen.
In de tweede helft vroeg de man achter mij om wissels. Vers bloed eiste hij. De spits die hij tien minuten daarvoor had willen wisselen, kopte de bal in het doel. De vreugde danste over de tribunes en ik keek lachend achterom.
Tien minuten voor tijd viel het stadion stil nadat we eindeloos hadden opgestaan omdat we voor Zwolle waren. De mineurstemming was compleet en zorgde weer voor bijtende opmerkingen achter mij. Zijn voorraad gal was kennelijk oneindig.
Vijf minuten voor tijd de zoveelste aanval op het doel van de tegenstander. Een huurspeler haalt uit en laat de vijandelijke doelman kansloos. Het stadion ontploft. De stadionspeaker hitst ons nog verder op. Een week voor Pasen lijkt de verlossing van de laatste plaats op de ranglijst al naderbij. Het feestje met de spelers is gaaf. We leven nog!
Het bestaan van ons als fans van PEC Zwolle is dit seizoen te vergelijken met een rollercoaster in de branding. De ene keer lijken we stuurloos aan de grond te komen en telkens weer zien we vrij water opdoemen waardoor we blijven drijven.
Zondagavond spoelden we onze berusting van de week ervoor weg. Er werd gestreden voor iedere meter en dat zorgde voor brede glimlachen. Zelfs bij de man achter mij.
Het programma is nog loodzwaar. Twee topploegen, een subtopper en twee degradatiekandidaten liggen nog voor de boeg van de rollercoaster. In de wandelgang naar de uitgang hoorde ik iemand roepen dat we nog als tiende kunnen eindigen. Zo snel kan bitterheid om slaan in grootspraak die ook zo eigen is voor supporters.
Anton Cramer
