Column Van de tribune: Tussen hoop en vrees
· leestijd 1 minuut AlgemeenIn een weekeinde waar ik wel wat morele opkikkers kon gebruiken, liet ook nog mijn club me in de steek. In Moskou komt een enge man met zijn dikke vingers steeds dichter bij de rode knop. De spelers van PEC Zwolle leverden zaterdagmiddag een collectieve wanprestatie.
Het had zo mooi kunnen zijn, verzuchtte een Twittervolgster zaterdagavond. Ja. We hadden van de onderste plaats kunnen komen. De werkelijkheid is dat we nog steeds de rode lantaarn dragen en dat er weer een flinter van het voorzichtige sprankje hoop door de wind is weggevoerd. Voetbal is bedoeld voor ontspanning, afleiding en dat soort zaken. De enge man uit Moskou zorgt ervoor dat mijn ongerustheid per dag in gewicht toeneemt. De ontwikkelingen in Oekraïne maken me verdrietig, geven me een machteloos gevoel en baren me zorgen. Héél véél zorgen.
Voor de broodnodige verstrooiing van de gespannen geest kijk ik graag voetbal, maar na een paar minuten kijken zag ik zaterdag dat een lekkere voetbalwedstrijd er niet in zat. De heren presteerden het te vaak om de bal naar de tegenstander te trappen. Ze kwamen bij elke actie een stap te laat. En waarom de doelman in de 19e minuut besloot zijn strafschopgebied te verlaten, is me nog steeds een raadsel. De handhaving van onderste plek op de ranglijst geven me kopzorgen die ik er niet echt bij kan hebben.
Voetbal is slechts bijzaak in het leven, prentte ik mezelf in. Na de beelden van het journaal over Oekraïne was het gelukt om de wanprestatie achter me te laten. Onbegrijpelijk. Je hangt aan een strohalm te bungelen, je hebt een trainer die je het heilig vuur heeft laten doorslikken. Dan presteer je het om op een plastic grasveld ergens in de provincie waar noooooit iets gebeurt in alles te falen. Nu bungelen we tussen hoop en vrees. Het ergste is de teleurstelling voor de fans. Langzaamaan verloren zij hun cynisme omdat ze hoop roken na de laatste wedstrijden van dit jaar. Ze zagen dat er voor iedere meter werd gestreden. Die fans laat je dan zo in de steek.
Ik heb er geen woorden voor. Net zo min als ik heel veel woorden aan de enge man in Moskou wil besteden. Maar zijn psychopatengedrag beklemt me. Mijn PEC Zwolle had mij voor een paar uur aan wat extra lucht kunnen helpen.
Anton Cramer
