Column Van de tribune: Het hart spreekt
· leestijd 1 minuut SportNu het slecht gaat met PEC Zwolle word ik vaker dan mij lief is, geconfronteerd met schampere opmerkingen. ‘Het gaat niet zo best met PEC.’ Dat soort commentaar raakt me nauwelijks. Het bijgaand spottende glimlachje wel.
Meestal volgt na die opmerking de vraag. ‘Volgend jaar zeker geen seizoenkaart?’ Dan is het mijn beurt om mijn gesprekspartner meewarig aan te kijken. Die blik en een wat langer zwijgen dan normaal is meestal voldoende voor het antwoord: ‘Sterkte in de Keuken Kampioen Divisie.’ Ooit kroop de hartstocht voor PEC Zwolle bij mij naar binnen en die zit er bijna net zo diep geworteld als de liefde voor mijn gezin. Degradatie heeft geen vat op passie. En negatief zijn, brengt mij niet verder. In de emotie van weer een verliespartij kan ik wel eens een scherpe toon aanslaan. Maar wanhoop wint het nooit van clubliefde. U leest het goed: Nooit!
De club geeft op dit moment weinig warmte. Ik zie de spelers en trainers vrij worstelen met zichzelf. De clubleiding rommelt wat aan. Maandenlang zoekt men naar een algemeen directeur. Nog steeds is er niemand ingestapt. De voorzitter van de Raad voor Commissarissen zit nu voor de komende drie maanden op de directeursstoel. Daar komen geen fundamentele veranderingen uit voort, terwijl wij fans daarom smeken. De technisch manager lijkt alleen spelers aan te trekken op grond van computerdata, waarbij hij alleen kijkt naar weekaanbiedingen en 35 procent korting op bijna verlopen producten.
En toch gaan er zaterdag weer fans naar Eindhoven. Zit ik voor de televisie tegen beter weten in te hopen op een stunt van jewelste. De week erop ga ik uiteraard naar het stadion voor toch weer een gehoopte verrassing. En natuurlijk voor de gezelligheid met mijn vrienden. Dan voeren we gesprekken waar de ironie en ongeloof over de huidige prestaties van af druipt. We foeteren op de trainer en bestuur. Maar stel… Als die stunt er plots wel komt, zijn we alles vergeten en treden we buiten ons zelf van dronken geluk.
Een kenner zei mij zaterdagavond tijdens een gezellig etentje met andere fans: als we voor de winterstop tien, misschien twaalf punten hebben, zie ik nog kansen. Met een paar goede versterkingen erbij kan het zomaar lukken. Ik keek hem een poosje aan…, zag dat hij het meende. Iedereen van ons gezelschap knikte. Ik deed mee. We lieten onze harten spreken.
Anton Cramer
