Afbeelding
Foto: Eigen foto

Column Anton Cramer: Gekleurd

· leestijd 1 minuut Sport

Het lijkt er een ietsiepietsie op dat wij fans van PEC Zwolle het meeste uit de gifbeker hebben opgedronken. Afgelopen week kregen we veel te slikken. Zoals de bijzonder ongelukkig getimede documentaire over de ‘Zwolse Zomer’ die de mislukte trainer nog eens in beeld bracht. 

Zelden voelde ik zout in een open wond feller schrijnen. Een trainer die stoer met een hand in zijn zak de spelers toespreekt. Ze in een trainingskamp vermaakt met oubollige spelletjes als ‘kezen’. Een speler sprak zelfs alsof hij het licht had gezien na het ‘kezen’. De uitwerking van deze opgedane teamgeest hebben we gezien. 

Na de ‘Zwolse Zomer’ verschenen de jaarcijfers. In tegenstelling tot het eentonig grijs van de prestaties op het veld werd in de boeken veelvuldig de kleur rood gebruikt. Kortom de ambities van het beleidsplan ‘Wat goed is moet beter’ veranderden van dagdromen in nachtmerries. Kreeg corona de schuld van alles en moet er wellicht in de toekomst bij de plaatselijke overheid worden aangeklopt voor gemeentegarantie.

Ik heb geen enkel verstand van dit soort zaken, maar de uitspraak van het verleden dat je je kapitaal op het veld moet hebben staan, gaat niet op. Al seizoenen niet, maar deze jaargang is de ultieme lijdensweg. Ik vermoed dat op dit moment er geen enkele kapitaalkrachtige belangstelling is voor welke speler dan ook. Kortom, we staan er niet zo gekleurd op.

En toch slikken we deze bittere pillen, slobberen de echte fans de gifbeker leeg. En sinds vrijdag lijkt het grauwgrijs toch wat lichter te kleuren. Vooral de eerste helft in Groningen deed me als supporter goed. De tegenstander werd op de eigen helft aangepakt door jachthonden. Iedere keer pikten onze jongens de bal van de voet van de tegenstander en joegen ze door op de Groningse lammetjes. Sinds tijdens mochten we gaan rusten met een voorsprong. Ik had weer naar een team met kleur op de wangen gekeken.

In de rust was er weer angst in de ploeg geslopen, want in plaats van naar voren spelen, kropen de spelers als angsthazen achteruit. Dan hoeft er maar een bal verkeerd te vallen en kun je weer opnieuw beginnen. 

Het gelijke spel was een punt meer dan verwacht. Overigens, voor het zelfde geld hadden we twee punten meer gehad, maar zoveel wind in de rug hebben we nog niet. Ik zie iets meer kleur tussen alle tinten grijs. Hup Blauw en Wit!

Anton Cramer