Receptioniste Anneke Gerritsen: ‘Ik heb alleen maar leuke dingen gedaan’

(door Erik-Jan Berends)

BINNENSTAD - Wie met enige regelmatigheid het stadhuis bezocht, zal haar opgewekte verschijning ongetwijfeld kennen. Receptioniste Anneke Gerritsen (66) had op maandag 24 februari haar laatste werkdag. Na 36 jaar voor de gemeente Zwolle te hebben gewerkt, mag ze gaan genieten van een welverdiend pensioen.

Zelf dacht ze daar eerst wel heel anders over. “Ik vond het echt vreselijk om met pensioen te gaan, maar na de cursus ‘Pensioen in zicht’ ben ik besmet met het virus ‘Het is leuk om met pensioen te gaan’”, begint ze lachend. “Nu zo de eerste dagen merk ik dat het wel lekker is dat ik niet zo vroeg uit m’n bed hoef en rustig m’n krantje kan lezen. Maar ik blijf niet thuis zitten en ga kijken waar ik lekker wat vrijwilligerswerk kan gaan doen. Eerst maar even op reis, maar niet te lang want ik kan mijn kleinkinderen niet missen.”

Oproepkracht

Gerritsen is geboren in de Hertenstraat in Assendorp. “Ik ben dus geboren en getogen Zwollenaar, maar ik kan geen Zwols praten.” Op achttienjarige leeftijd ging ze van school. Haar broer werkte bij de gemeente. Via hem kon ze er ook aan de slag. “Ik kwam in dienst als ponstypiste bij de stortingsdienst, later de Stadsbank.” Vijf jaar later verhuisde ze met haar echtgenoot naar Lelystad. “Daar zijn ook onze kinderen geboren. Toen we terugkwamen in Zwolle kreeg mijn echtgenoot na veertien dagen ontslag. Via mijn broer kon ik gelukkig weer bij de gemeente aan het werk. Zo werd ik in 1988 oproepkracht bij de catering aan de Menno van Coehoornsingel. Dat vond ik niks, maar ik moest wat. Stond ik ramen te lappen en dan werd er gebeld of ik wilde komen. ‘Natuurlijk’….” Na een aantal maanden werd Gerritsen gevraagd om de collega’s van de gemeentewerf aan de Morsestraat van soep of een uitsmijter te voorzien. “Daar heerste een heel fijne sfeer, ik heb het er ontzettend gezellig gehad. Op een gegeven moment moesten alle medewerkers een cursus catering doen en daarbij haalde ik het hoogste cijfer, een negen. Ik ging echter weg. De catering werd aanbesteed en het Stadskantoor zou komen. Daarvoor waren gastvrouwen nodig. Dat leek me heel leuk, maar ik vond het ook spannend. Daar kreeg ik te maken met burgemeester en wethouders en dat was natuurlijk best wel een dingetje.”

Publieksbalies

In die periode zaten de publieksbalies ook nog aan het Grote Kerkplein. Gerritsen werkte veel met Paulien van Vilsteren aan de receptie. “Een superleuke en gezellige periode”, zegt ze. “Ik werkte zowel op het Stadskantoor als op het stadhuis in de binnenstad. Het stadhuis was echt wel mijn favoriete plek, warm en gezellig. Hoewel ik op het Stadskantoor door de publieksbalies wel veel bekenden zag die hun rijbewijs of paspoort kwamen halen, vond ik het daar te groot.” Op een gegeven moment vroeg haar leidinggevende of ze leiding kon geven aan de drie receptionisten op het stadhuis en de vijf op het stadskantoor. “Na een test bleek dat ik het kon. Dat heb ik jarenlang gedaan, totdat de receptie aan het Stadskantoor weg ging en er gastvrouwen kwamen. Dat was niet mijn ding. De gastvrouwen moesten de hele dag staan, kregen een laptop en moesten de vergaderkamers even schoonmaken als het nodig was. Ik ben toen terug gegaan naar het stadhuis waar ik heerlijk heb gewerkt en genoten. Ik heb het altijd leuk gehad, iedere dag bracht wel wat anders. Natuurlijk waren er wel eens mensen die lelijk deden. Ik liet ze hun verhaal vertellen, gaf ze een kopje koffie en dan was de emotie vaak alweer een heel eind bedaard. Ja, ik heb alleen maar leuke dingen gedaan en als er iets negatief was, is het denk ik heel erg ver weggezakt.”