‘SIO van Leo’ gaat na 46 jaar verder zonder Leo
· leestijd 3 minuten Algemeen
(door Erik-Jan Berends) ZWOLLE-ZUID – Beheerder Leo Bruggeman heeft zaterdag na 46 jaar afscheid genomen van ‘zijn’ wijkcentrum SIO. In 1970 werd hij door toenmalig beheerder Van den Berg gevraagd of hij in dienst wilde komen. Bruggeman is altijd gebleven.
“Toen ik veertien jaar oud was, had ik wel genoeg van school”, begint hij zijn verhaal. “Ik ging werken bij Chroom- en Vernikkelbedrijf Stuiver aan de Waterstraat. Daarnaast werkte ik sinds Koninginnedag 1969 bij het wijkgebouw Schelle, Ittersum en Oldeneel (SIO). Daar was het vaak nachtwerk. Zes dagen in de week werken houd je op den duur niet vol. In december 1970 kwam ik in dienst en ben altijd gebleven. Zo ben ik mijn hele leven nooit werkeloos geweest en heb ik nooit een sollicitatiebrief verstuurd.”
Als Van den Berg in 1983 komt te overlijden, neemt Bruggeman het stokje over. In die periode zijn de Koninginnedagen nog een hoogtepunt bij het wijkcentrum. “De reveille was om half acht, waarna de optocht door de wijk ging. Rond tien uur ’s morgens kwam de karavaan voor SIO langs en kwamen veel mensen naar de bar. Hij zat hier dan stampvol en het bier vloeide rijkelijk. Sommigen gingen nadien even voor het gebouw slapen en vervolgens de stad in. Dat bleef zo tot aan het einde van de jaren tachtig. Toen kwamen de kinderspelen bij SVI en gingen de ouders natuurlijk mee daar naartoe”, herinnert de beheerder zich.
In die beginperiode is SIO nog een houten gebouw. Het is een oud schoolgebouw uit Spoolde dat in Zuid weer werd opgebouwd. “We hadden een kleine bar en een kleine frituurpan. Die pan staat nu bij ons thuis, we hebben hem zondag nog gebruikt en hij doet het nog prima”, zegt Bruggeman lachend. SIO staat in de toenmalige gemeente Zwollerkerspel op grond van de gemeente, waarvoor ze dan één gulden per jaar moet afdragen. Bruggeman: “Al die nieuwe wijken waren hier nog niet, maar er was wel behoefte aan een kerk. Dat was de basis. Voorwaarde van de gemeente was dat ook sociaal-culturele instellingen bij ons onderdak kregen. Dat gebeurde ook. Tot het einde van de jaren tachtig waren hier verder veel bruiloften en tot op heden regelmatig uitvaarten.”
Het oude SIO werd in 1989 afgebroken en een nieuw gebouw op dezelfde plek werd in 1991 weer geopend. Op een gegeven moment krijgt Bruggeman van het bestuur te horen dat een zaaltje wordt opgeofferd en dat hij daar een kantoor krijgt. “Ik ga niet op kantoor zitten, heb ik direct gezegd. Mijn partner Wilma, die hier in februari ook al 25 jaar werkt, gebruikt de ruimte nog het meeste voor de administratie. Ik houd liever contact met de mensen en zit bij voorkeur aan de keukentafel n de bar. Dat wordt gewaardeerd. Vaak hoor ik van huurders terug dat als ze elders een verlengsnoer nodig hebben, ze de floormanager moeten bellen. Hier komen ze me gewoon in de hal tegen en dan is het gelijk geregeld. Wel zo prettig.”
Inmiddels werken er zes mensen in vaste dienst bij SIO en telt de organisatie zes oproepkrachten. “Er is hier wel wat van de grond gekomen”, zegt de beheerder. “Ik heb dat zeker niet alleen gedaan, maar ben er wel trots op. Een goed en sociaal bestuur vind ik ook belangrijk en dat hebben we gelukkig.” Het gaat dan ook goed met het wijkgebouw. In de recessie vanaf 2008 was het volgens Bruggeman even wat minder, maar inmiddels zitten de verhuur en de activiteiten weer in de lift. “De Protestantse Kerk Zuid (PKZ) is nog steeds de grootste huurder. Verder trekt ZZuit, Uit in Zwolle-Zuid, regelmatig een volle zaal. Daarnaast zie je de laatste jaren dat hier steeds meer cursussen en trainingen worden gegeven”, verklaart de vertrekkende beheerder de groei.
Wat hij nu gaat doen, weet Bruggeman nog niet precies. “Ik heb me altijd gered en ben nooit van iemand afhankelijk geweest. Ik weet zeker dat me dat straks ook weer lukt, er komt vanzelf weer wat op m’n pad. Ik ga graag een paar keer per jaar met Wilma naar Schiermonnikoog en het lijkt me mooi bezig te zijn met de historie van deze omgeving.”
Zaterdag nam hij met een grote receptie afscheid van ‘zijn’ SIO. “Ik mocht me de laatste weken nergens mee bemoeien en zelfs mijn wachtwoord op de computer werd gewijzigd. Dat is wel even lastig als je altijd de touwtjes zelf in de handen hebt gehad. Maar veel bekenden uit het verleden van SIO gaan elkaar op de receptie weer ontmoeten en ook dat vind ik weer hartstikke mooi.”
