Eigenaren Manege Zwolle thuis in ‘verre oosten’
· leestijd 3 minuten Sport(door Mark de Rooij)
ZWOLLE – “We wonen hier echt. Kijk, de stoelen staan nog in de tuin. We ontbijten hier in de kantine. We zijn hier bijna 24 uur per dag.” Manege Zwolle is meer dan een hobby of een bedrijfsmodel voor Esther van der Steenhoven (43) en partner Bram van Jaarsveld (63), het is hun leven. “We gaan nooit meer terug”, zegt Van der Steenhoven anderhalf jaar na de doorstart.
“Hier zit de Manege en ik doe administratie en onderhoud”, zegt Van Jaarsveld, wijzend naar zijn vrouw naast hem. Werkzaam bij de Federatie voor Nederlandse Ruitersportcentra (FNRS) hoorde hij ongeveer twee jaar geleden van het faillissement van Manege De Haerst. Toen waren ze al een tijdje op zoek naar een plek om hun droom te verwezenlijken. “We hadden een pensionstalling in het westen. Maar we wilden meer op opleidingsgebied gaan doen. Kinderen leren paardrijden. Zelf hebben we ook drie jonge kinderen die graag in de sport verder willen (de oudste van twaalf zit nu op het CSE, MdR). In een pensionstal (‘een hotel voor paarden’) is die opvang beperkt. Wij willen graag opleiden. We hebben de mogelijkheden in Nederland bekeken, voor overname. Met al onze wensen was het niet zo makkelijk”, aldus Van Jaarsveld.
“Toen we hoorden dat het failliet ging hebben we contact gelegd met de curator. In samenwerking met Rabobank IJsseldelta, die een grote steun is geweest, konden we snel aan de slag. Hoe zij mee dachten met ons, daardoor kregen wij het gevoel dat we heel welkom waren in Zwolle. Maar een failliet bedrijf overnemen heeft toch nadelen. We willen niet met moddergooien, maar een bedrijf gaat niet voor niets failliet. Het was wel in het onderhoud te zien”, aldus Van Jaarsveld.
Met een aantal van rond de driehonderd leden, die een kwartaalabonnement hebben, is er rap een solide basis gelegd. De verwachtingen zijn overtroffen. Ook wat betreft het wonen in Zwolle, dat ondanks de groei voor veel mensen toch nog als een (groot) dorp aanvoelt. Zeker voor iemand uit de Randstad. “Ik vind dat vergeleken met waar wij vandaan komen iedereen aardig is en tijd heeft voor elkaar. In het begin moest ik daar aan wennen. Mensen zijn oprecht in elkaar geïnteresseerd. De mentaliteit is anders, heel positief vinden wij”, aldus Van der Steenhoven, die Zwolle ook een echte sportstad noemt. “Je ziet dat aan het aantal mensen dat hier komt, hoeveel nieuwe leden wij hebben gekregen in korte tijd.”
Op een paar open dagen na heeft Manege Zwolle eigenlijk nog geen reclame gemaakt voor zichzelf. “En er blijft wel constant aanwas komen. Het is een soort duiventil. Er gaan weg en er komen bij, maar er moet steeds een hokje bij, want het wordt groter”, merkt Van Jaarsveld. Van die andere vereniging in Zwolle, Rijden is Kunst in Zwolle-Zuid, heeft het geen last. “Van concurrentie is geen sprake. Uit onderzoeken blijkt dat zes procent van de bevolking is geïnteresseerd in paardrijden. Zwolle heeft zo’n 120.000 inwoners, dus daar is genoeg te halen. Je houdt rekening met elkaar qua wedstrijden en evenementen.”
Investeren
Het stel hoopt binnen vijf jaar te zijn gegroeid naar vijfhonderd leden. Alle verdiensten worden direct geïnvesteerd in nieuwe initiatieven of uitbreiding van bestaande. “De droom wordt steeds groter, naarmate je stapjes zet verandert dat telkens. Maar het moet wel te behappen blijven. Ik weet nu niet waar het ophoudt. Landstede is hier twee keer per week. De talenten van CSE trainen vier ochtenden. Daar zou ik in de toekomst meer mee willen. Als alle verbouwingen klaar zijn, zou ik het leuk vinden als we nog meer in het opleiden kunnen gaan doen. We hebben veel kennis en zijn didactisch onderlegd”, zegt Van der Steenhoven. De liefde voor het paard is sinds haar jeugd nooit meer verdwenen, en zelf rijden is voor haar dé manier om te ontspannen. “Je verzet de zinnen, bent met dat paard bezig. Dan worden er ook weer nieuwe ideeën geboren. De een heeft dat onder het hardlopen, ik met paardrijden.”
Nooit meer terug
“Echt nooit meer”, zegt Van der Steenhoven op de vraag of ze nog van plan is terug te keren naar haar geboortestreek. “In Abbenes hadden we een fijn huis en een lieve buurvrouw, maar voelde ik me niet echt thuis. Hier wel, eerlijk gezegd. Zwolle heeft veel, letterlijk en figuurlijk. Op korte termijn hebben we een leuk bedrijf neergezet en een leuk privéleven hier opgebouwd.”
