Sneeuwpop
· leestijd 1 minuut ColumnHè, hè even iets anders dan corona. Hoewel… het duurde maar even. Toch keken we er reikhalzend naar uit: sneeuw. Of zoals een kennis van me het op facebook noemde: vlokdown.
Wat mij betreft had het inderdaad iets langer mogen duren, zodat de lockdown inderdaad in een welkome vlokdown zou veranderen. Al was het maar een paar dagen, zodat op de plek waar eerst een kerstboom in de tuin stond, nu een sneeuwpop zou pronken. Dat het straatbeeld weer even uit sleeënde en sneeuwbal gooiende kinderen zou bestaan. Het begon als poedersneeuw en heel langzaam werden de vlokjes wat dikker. Ieder takje kreeg een dun laagje en het had meteen iets sprookjesachtig. Helaas: slechts een avond en nacht was het ons gegund. Maar ook al duurde het maar kort, het gaf me wel een oppepper.
En dat geeft aan, dat een geluksmoment of saamhorigheidsgevoel niet afhankelijk zijn van een goed gevulde portemonnee. Dat viel me ook op toen ik naar het tv-programma Het Dorp keek, waarin Huub Stapel en woordprofessor Wim Daniëls op zoek gaan naar wat er over is van het dorp van hun jeugd. Aarle-Rixtel is het geboortedorp van Wim en ook al woont hij tientallen jaren in Eindhoven, de dorpsgenoten van toen zitten nog steeds in zijn hart, alsmede de verhalen die boven komen drijven. Zo vertelt Wim en passant dat de burenliefde voor zijn destijds veel oudere buurvrouw zo groot was, dat hij een tijdlang iedere avond een zetpil bij haar plaatste! Er voor elkaar zijn en voor elkaar zorgen waren voor dorpelingen maar heel gewoon.
Ook de Friese advocaten tweeling Anker & Anker maakten me deelgenoot van hun liefde voor hun dorp en het gemeenschapsleven daar. Als vaandeldrager van de plaatselijke harmonie en organisator van het jaarlijkse paalklimmen maken zij zich verdienstelijk voor hun dorpsgenoten. Tijd is meedogenloos las ik laatst. Daarom is het belangrijk dat we sommige dingen blijven koesteren, zoals een sneeuwpop of een ‘engeltje’ in een besneeuwd grasveld maken. Ik word er blij van, u ook?
